ઘરનો એક મારો ખૂણો ,  

આકાશ અને ચાંદની અચાનક ફ્રેન્ડસ પાર્ટી માં ભેગા થયા ,ઓહ ,આપણે તો સાથે બેડમિન્ટન ટુર્નામેન્ટમાં હતા .વગેરે વગેરે ...ફરી ઓળખાણ નીકળી અને દોસ્તી -પ્રેમ .એકાદ વર્ષનાં પરિચય બાદ ઘરે લગ્ન વિષે વાત કરી .ઘરેથી કોઈનો વિરોધ નહોતો .લગ્ન બાદ ધીરે ધીરે સેટ થઇ રહ્યા હતા .પ્રેમ ભરેલા દિવસો અને ઘરમાં બધા સાથે ભળી ગઈ હતી ચાંદની .આકાશ ની પરિણીત બેન નાનકડા દીકરા સાથે ડિવોર્સ લઇ ઘરે પાછી આવી હતી .થોડા સમય માં અનેક નાની બાબતો ને લઇ મનદુઃખ થવા લાગ્યું…

આંખ જો આ ઢળે તો શું  કરું  ?

પ્રેમમાં જો શર્મ ભળે તો શું કરું ?

એકલા જે હોય છે આ  જગમાં ,

કોઈને એ જો નડે તો  શું  કરું ?

વાત સૌ એ સાંકળી  લે  ને પછી ,

સાવ ખોટા સો અર્થો લેય શું…

મારા ચહેરાની ફરતે

તારી મહેકતાં વાળની

એ લટોએ…

परछाइयाँ उड़ती है

सूरज को देख के

डर शायद अंधेरों का होगा

बर्फ अब रेगिस्तान में सोता है

डर शायद पानी का होगा

चलते मुर्दे घरों की तरफ भागते है यहाँ

डर शायद इंसानों का होगा..

કવિ વેણીભાઈ પુરોહિતનો એક પ્રસંગ યાદ આવેછે એ દિવસોમાં લોકસભાની ચૂંટણી દિવસ હતો. વેણીભાઈ મતદાન કરવા ગયા હતા. મત આપીને પાછા ફરતા વેણીભાઈ મને અને હરીન્દ્ર દવેને રસ્તામાં મળી ગયા. અમે જોઇને વેણીભાઈએ આંગળી ઉપર કાળી શાહીનું ટપકું બતાવતા કહ્યું : " લોકશાહીનું લાંછન લઈને આવ્યો છું, જુઓ મારી આંગળી ઉપર લોકશાહીનું કલંક આ રહ્યું " અમે સહુ હસી પડ્ય…

આજની રાત્રે મને તારી આ પોશાકની લાજ નહિ ફાવે,

નગ્ન બદનને જોયા વગર, આંખોને આજ નહિ ફાવે...

મેલી…

એક ખાલી સાંઝની  વાત માંડી,

એક તારા રાઝની  વાત   માંડી.

શક્યતાઓ માં હતી  શૂન્યતાઓ, 

ને વળી ભરપુરતા ની વાત માંડી.

તું જ છે આ  હાથની સૌ  રેખામાં ,

મેં નથી બીજા કશાની વાત માંડી .

એક ક્ષણ કેવી થઇ ગઈ છે સદીઓ,

જો અહી મેં ઇન્તઝારની વાત માંડી.

આપવાનાં હોય છે  પુરાવા પ્રેમના,

એટલે તો  વિરહે આ…

એમની રૂબરૂ મુલાકાતોની હરપળ ઉણપ વર્તાય છે.

હું OFFLINE થાઉં ત્યારે જ એ ONLINE થાય છે,



દિલ પણ ધડકે છે હવે WHATSAPP માં રોજ-રોજ,

જ્યારે-જ્યારે એમના DP અને STATUS બદલાય છે.



જોને નજરોથી દીદાર કર્યાને વર્ષો થઇ ગયા,

બસ FILTER કરેલા PICS રોજ…

એમ  રોજેરોજ એવી ગઝલો  લખું ,
એકલતાના જંગલોની નઝમો લખું.

વાત તારી કે પછી હું  મારી લખું,

સંબંધો ની બધી સારાસારી લખું.

આવ તું જો એક  દિન   ધોધમાર,
ભીંજાતી વર્ષાદી મુલાકાતો  લખું .

સાવ તારા એ  બહાના  ખોટા છે,
ચાલ મારા સાવ સાચા વચનો લખું .

વાંચી લીધા આંખમાંના સૌ શબ્દો,
અર્થ એના સાવ  અણધાર્યા  લખું.

વૃક્ષની વેલો  તડકે  કેવી છે રાતી,
પાંદડામાં  કેટલીયે  લીલાશ લખું.

-મનીષા જોબન દેસાઈ

મિશિગન સરોવર નગરી છે.સરવરિયાની પાળે બેઠા બેઠા મને વિખ્યાત શાયર ઝફર ગોરખપુરી યાદ આવી ગયા છે. વર્ષો પહેલા મુંબઈમાં ઝફર સાહેબ સાથે અનેક કલાકો સાથે બેસીને ગઝલગોષ્ઠી કરી હતી એનું સ્મરણ થઇ ગયું ઉર્દુના આ શાયરની જિંદગીનો મોટાભાગનો હિસ્સો સાહિર લુધિયાનવી, કૈફી આઝમી, અલી સરદાર ઝાફરી અને મજરૂહ સુલતાનપુરીની સંગતિમાં પસાર થયો છે…

સત્ય જેને હર પળે સમજાય છે,

જિન્દગી એની પ્રકાશિત થાય છે.

અંત શું, આરંભ શું કહેવાય છે ?

જિન્દગી બસ સ્વપ્નવત્ જીવાય છે. 

ના રહ્યું કોઈ સગું કહેવા સમું,

દ્વાર પર કોના ટકોરા થાય છે ?

ઓળખી લીધા બધા ચહેરા અમે,

ભેદ ભીતરના હવે પરખાય છે.

આંગણે જે આવતા પ્રાતઃ થતાં,

રાત સપનોમાં હવે ડોકાય છે.

ઓલવાતી શગ વિશે તો શું કહું,

એક ઝબકારો અને બુઝાય છે.…