जिंदगी और मैं अक्सर लड़ लेते है वो मुझे कुछ देना नहीं चाहती और मै उससे छीन लेता हूँ इसने कई बार अँधेरे में धकेला मैं हर बार निकल आया जुगत कर इसने दिल में कई बार खंजर डाले बेतहासा और बारम्बार खून के फौब्बरे निकले, छींटे उझले और मेरी कमरों की दीवारों में दफ़न हो गए,लाल निशान के साथ दिल तो पत्थर हो गया लाल कफ़न ओद कर इस पर अब भी खंजर गिरते है दिल को फर्क नहीं पड़ता लेकिन आंख सूज जाती है क्यूंकि अब बरसात नहीं होती वहां वहां तो सुखा है न जाने कब से ओठ फिर भी सब कुछ छिपाकर मुस्करा जाते है कभी अपनी…

कोई मोहब्बत के रोने

रो रहा है

गम में आसूं बहा रहा है

कोई यादों में खोया हुआ है

भावनाओं के आगे भी

ज़िन्दगी बहुत है यारों

कभी…

ટ્રાફિકની રેડ સિગ્નલ ઉપર ઊભાં આજુબાજુમાં ડાફોળિયાં મારતી વખતે કોઇ આકર્ષક અજનબી સામે નજર ચોંટી જાય છે ... અને એ પછી કયો રસ્તો ઘર તરફ લઇ જાય છે?

ધસમસતા જીવનની ઝડપ સાથે જાણીતા - અજાણ્યા ચહેરાઓનો ટ્રાફિક પણ તમારી સાથે દોડતો રહે છે ...

હેલ્મેટ પહેરેલાં ,રુમાલ થી બાંધેલાં, બુકાનીની જેમ દુપટ્ટાથી ઢાંકેલા સનગ્લાસીસના ગ્લેરેથી ચળકતાં, પરસેવાથી લથબથતાં, નાજુક, નમણાં, હળવા, ભારે, રુપાળા, કદરુપા, જુવાન, ઘરડાં, સુંદર દાંતથી ચમકતાં, સ્મિતવાળા., ખિલ્ખિલાટ અને બોખા દાંતે બાંકડે ઉજાણીએ કરતાં…

કોઈવાર એવું પણ બનેછે કે આપણે જૂનું ઘર બદલીને નવા ઘરમાં રહેવા જતા હોઈએ

ત્યારે ઘરની ઘરવખરીમાંથી વર્ષો પહેલા લખાયેલા જૂના પત્રો મળી આવે છે .

પોસ્ટકાર્ડ ,ઇનલેન્ડ અને  કવરોની થપ્પી હાથમાં આવેછે .પત્રો પીળા પડી ગયા

હોય છે .સરનામાં ભૂસાઈ જવાની તૈયારી કરતા લાગેછે એ પત્રો લખનારા તો સમયની

ગર્તામાં ચીર નિદ્રામાં પોઢી ગયા છે પણ એ પત્રો વાંચતા મને એવું ફિલ

થાયછે કે આ પત્રો હજીયે શ્વાસ લઇ રહ્યા છે .વર્ષો જૂના પત્રો…

‘બધિર’ અમદાવાદી

 …

        ગીત 

છલકાતી હેલ એની મદમાતી ચાલ ,ઓલી પનઘટથી પનિહારી આવે                                પાદરથી ઉંબર લગ વેરાતું વ્હાલ ,ઓલી પનઘટથી પનિહારી આવે 

ઉગતો સુરજ એને જુએ ને સૂરજનો આખો દિવસ જાય સુધરી                                        સાંભળેલી વાર્તાઓ સાચી થઇ ગઈ ,જાણે આકાશથી સોનપરી ઉતરી 

શેરીના અલબેલા ઓટલાઓ ન્યાલ, ઓલી પનઘટથી પનિહારી આવે  …

चिन्टूमिंया मंदी से हार गए थे,

मैं आज

तुम्हारे अंदर पिघल रहा हूँ जैसे

तुम सदियों पहले बहती हुई

लावा की नदी थी और

आज मुझे देखकर ठहर गई…

हमने भी
क्या किस्मत पायी है
चोट भी खाई तो
अपनों से
परायों से खाते तो
सिर्फ ज़ख्म सहलाते
कम-स-कम ऐतबार पर
ऐतबार तो नहीं खोते
डा.राजेंद्र तेला,निरंतर

ભારતના જાણીતા પત્રકાર- સર્જક મિત્ર વિશ્વનાથ સચદેવ સાથે રોજ મળવાનું થાય છે .વિશ્વનાથ " धर्मयुग" ના તંત્રીપદે રહી ચૂક્યા છે ." Times of india " માં વર્ષો સુધી " नवभारत टाईम्स " ના તંત્રીપદેથી નિવૃત થઈને અત્યારે તેઓ મારી સાથે ભારતીય વિદ્યા ભવનમાં હિન્દી " नवनीत " ના તંત્રીપદે બિરાજમાન છે .તમે વિશ્વનાથને NDTV અને બીજી અનેક રાષ્ટ્રીય ચેનલ ઉપર ચર્ચા કરતા જોયા હશે .પોતે સારા કવિ પણ છે . આજે સવારે વિશ્વનાથ સાથે મોર્નિંગ વોક લેતા મન થોડું ઉદાસ થઇ ગયું ,ઉદાસ એટલા માટે થયું વિશ્વનાથે મને એક ચોકાવનારી…

निकलकर काशी-काबा से अगर मिलता न 'मयखाना',

तो ठुकराए हुए इन्सान खुदा जाने कहाँ जाते !!???

हरेक मोड पर ह्म गमोको सजा दे

चलो जिंदगी को ही मुहब्बत बनादे

--- अकेला अजनबी----

फरिश्तों के कींडे फैलते रहे

झजबात में मौन चुप रोते रहे  

---अकेला अजनबी ....

जिस मोड पे जाते हैं मुहब्बत सजा दे...

कमब्ख्ख्त ये रिश्तें सजा ये मौत फर्मा दे...

--- अकेला अजनबी .....

सजा दे सिलाह दे बनादे मिटा दे

परिंदे मगर कोई फेंसला तो सुना दे

---Rekha Shukla 

पेहचान

एक टेबल चार खुरसी,
और एक फुलदानी...
ह्मरी यही तोह होती है,
बस छोटीसी कहानी, 
दिवारें रंग बदलती है,
दरवाजे बंद हो जाते है,
खीडकीयां आसमानसे...
युं ही ऊम्मीदें जोड लेती है,
कागज के फूल रखते है जहां,
चहेरे मुरझाते रहेते है वहां,
खेल ये म्युझीकल चेअर जैसा...
जहां खुरसीयां धीरे धीरे कम हो जाती है,
और जीतके खुशी अकेली रह जाती है!!!

~ धृति