હાથ ઘરેણું લાગ્યું ..સખીરી..હાથ ઘરેણું લાગ્યું..!

પ્રશ્નો ઝીલી ઝીલી ખુદ્દનું, શિલ્પ નવું કંડાર્યું..!  સખીરી...હાથ ઘરેણું લાગ્યું..!

ભાગ્ય ગણીને ખાલીપાને, હાથ ઉપર મેં રાખ્યો

બાદ થઈને વધવા અંતે, એ જ હવે ખપ લાગ્યો

મનને થોડું માર્યું તો એ, સાવ સહજ થઈ મ્હોર્યું..! સખીરી..હાથ ઘરેણું લાગ્યું..!

કોઈ મને ક્યાંથી જાણે જ્યાં, હું જ મને નહિં જાણું ?

એકલતાની વાત સુણી તો, અંદર થ્યું અજવાળું

કોરાકટ્ટ એકાંતને મેં આ, શબ્દ થકી શણગાર્યું..! સખીરી..હાથ ઘરેણું…

गरज बरस प्यासी धरती पर फिर पानी दे मौला 

चिड़ियों को दाना, बच्चों को गुड़धानी दे मौला 



दो और दो का जोड़ हमेशा चार कहाँ होता है 

सोच समझवालों को थोड़ी नादानी दे मौला 



फिर रोशन कर ज़हर का प्याला चमका नई सलीबें 

झूठों की दुनिया में सच को ताबानी दे मौला 



फिर मूरत से बाहर आकर चारों ओर बिखर जा 

फिर मंदिर को कोई मीरा दीवानी दे मौला 



तेरे…

હવે તમારું જીવન લમણાઝીંક વગરનું છે

નવા વરસનું કેલેન્ડર તારીખ વગરનું છે

વાત અહીંથી ક્યાંય જશે નૈ, છોડી દે ચિંતા

જે ઘરમાં તું બેઠો છે એ ભીત વગરનું છે

આજ ખરેખર જન્મ્યાં પહેલા મરી ગયું જંગલ

ઊગી ગયું છે ઝાડ, પરંતુ બીજ વગરનું છે

મારા ઘરનું ડિમોલીશન બહુ જ અઘરું છે…

एक टेबल चार खुरसी,
और एक फुलदानी...
ह्मरी यही तोह होती है,
बस छोटीसी कहानी, 
दिवारें रंग बदलती है,
दरवाजे बंद हो जाते है,
खीडकीयां आसमानसे...
युं ही ऊम्मीदें जोड लेती है,
कागज के फूल रखते है जहां,
चहेरे मुरझाते रहेते है वहां,
खेल ये म्युझीकल चेअर जैसा...
जहां खुरसीयां धीरे धीरे कम हो जाती है,
और जीतके खुशी अकेली रह जाती है!!!

~ धृति

આપઘાત કરીને જીવનનો અંત આણી દેવો એ બહુ જ આંચકો આપી જનારી ઘટના હોય છે .

કાવ્યવિશ્વમાં પણ આપઘાતના કિસ્સાઓ નોધાયેલા છે .સિલ્વિયા પ્લાથ જેવી

પ્રતિભાશાળી કવિયત્રીએ પણ 11 ફેબ્રુઆરી  1963ના દિવસે ત્રીસ વર્ષની યુવાન

વયે લંડનમાં આપઘાત કરીને જીવનનો અંત આણ્યો હતો .ગુજરાતી સાહિત્યમાં

હરિશ્ચન્દ્ર ભટ્ટે આપઘાત કર્યો હતો .ગુજરાતી કાવ્યસાહિત્યમાં વિદેશી

કવિતાઓનો પરિચય કરાવનાર હરિશ્ચંદ્ર ભટ્ટ હતા .આ કવિ વિષે આદરણીય…

थमती नहीं  है; पर  थामती  सबका  दामन. 

भूलती  नहीं  वो; पर  भुला  देती  है  सारे  गम.

एक  छोटे-से  शहर  में जैसे  पूरी  दुनिया  है  बसी ;

शहरों  का  शहर , सपनों  का  शहर; वो  शहर  है  मुंबई!

हंसती  नहीं  हालात  पर , हंसाती  है  यहाँ  ज़िन्दगी. 

हर  मुश्किल  से  लडने  की  ताकत  देती,

जीने  की  नयी  राह  यहाँ  सिखाती  है  ज़िन्दगी.

खिलती  है  हर  दिशा  में, यहाँ   आशाओं  की  कलियाँ.

खिलखिलाकर  अपनाती  सबको…

When I Asked God for Strength 

He Gave Me Difficult Situations to Face 



When I Asked God for Brain & Brown 

He Gave Me Puzzles in Life to Solve 



When I Asked God for Happiness 

He Showed Me Some Unhappy People 



When I Asked God for Wealth 

He Showed Me How to Work Hard 



When I Asked God for Favors 

He Showed Me Opportunities to Work Hard 



When I Asked God for Peace 

He Showed Me How to Help…

મેં 'મમતા' સામયિક અને 'ગુજરાત સાહિત્ય અકાદમી' દ્વારા યોજાયેલ વાર્તાશિબિરમાં ભાગ લીધો હતો.. ગાંધીનગર નજીક 'ગ્રામભારતી આશ્રમ'માં તેનું આયોજન હતું .

હું સાહિત્યની વ્યક્તિ જ નહીં. મારો અભ્યાસ પણ એટલો નહીં અને જેટલો કર્યો તે સાયંસ ફિલ્ડમાં અને ટેકનીકલ ફિલ્ડમાં. હા મારું વાંચવાનું ખરુ.. જ્યાં પણ થોડો સમય મળે તો હું આજુબાજુ કોઇ પુસ્તક જ શોધું. આ કારણે થોડું લખવાનું થયું. અને જ્યારે ‘મમતા’ સામયિક માટે સ્પર્ધા જાહેર થઈ અને એમ જણાવવામાં આવ્યું કે ઈનામ માટે પસંદ…

या पंडित जपता माला,

  • अच्छे पुस्तकों का संग करना और उसे अपने पास रखना, शुरू में भले लगे कि वो किसी काम के नहीं मगर स्वार्थ के संबंध छूट जायेंगे तब यही पुस्तक तुम्हें साथ देगा.

• हर बात में उत्तम करने का आग्रह रखना और उसकी कीमत चुकानो को तैयार रहना.

• तंदुरस्ती अपनेआप सही रहेगी ऐसा कही मत सोचना.

• तुम्हारी आँखों के सामने निरंतर कोई सुंदर चीज रखना, क्यूँ न वो पानी भरे हुए…

કોઈવાર એવું પણ બનેછે કે આપણે જૂનું ઘર બદલીને નવા ઘરમાં રહેવા જતા હોઈએ

ત્યારે ઘરની ઘરવખરીમાંથી વર્ષો પહેલા લખાયેલા જૂના પત્રો મળી આવે છે .

પોસ્ટકાર્ડ ,ઇનલેન્ડ અને  કવરોની થપ્પી હાથમાં આવેછે .પત્રો પીળા પડી ગયા

હોય છે .સરનામાં ભૂસાઈ જવાની તૈયારી કરતા લાગેછે એ પત્રો લખનારા તો સમયની

ગર્તામાં ચીર નિદ્રામાં પોઢી ગયા છે પણ એ પત્રો વાંચતા મને એવું ફિલ

થાયછે કે આ પત્રો હજીયે શ્વાસ લઇ રહ્યા છે .વર્ષો જૂના પત્રો…

લાગે છે ઝિંદગી આજ ભારણ મને

કણકણ લાગ્યા કરે મણમણ મને

શું ઝાંઝવા કદી પ્યાસ બુઝાવે છે?

જુવો પુછી રહ્યા છે કોરા રણ મને

એવા હેતથી લીધો સમયને બાહુપાશમાં

બસ જોયા કરે છે હવે હર ક્ષણ મને

ભુલવાનુ વચન લઇને બેઠા જે

યાદ કરી રહ્યા છે એ પણ મને

કેતુલ દિવસ રાત મૃત્યુની રાહમા

કેમ જીવવુ પડે તો પણ મને??!

મન વડ્વાનલ, તન દાવાનલ, અગન નસોમાં દોડે,

આંખમાં મૃગજળ, ચિત્તઆ વિહવળ, વિચાર ના વંટોળે.…