મેં 'મમતા' સામયિક અને 'ગુજરાત સાહિત્ય અકાદમી' દ્વારા યોજાયેલ વાર્તાશિબિરમાં ભાગ લીધો હતો.. ગાંધીનગર નજીક 'ગ્રામભારતી આશ્રમ'માં તેનું આયોજન હતું .

હું સાહિત્યની વ્યક્તિ જ નહીં. મારો અભ્યાસ પણ એટલો નહીં અને જેટલો કર્યો તે સાયંસ ફિલ્ડમાં અને ટેકનીકલ ફિલ્ડમાં. હા મારું વાંચવાનું ખરુ.. જ્યાં પણ થોડો સમય મળે તો હું આજુબાજુ કોઇ પુસ્તક જ શોધું. આ કારણે થોડું લખવાનું થયું. અને જ્યારે ‘મમતા’ સામયિક માટે સ્પર્ધા જાહેર થઈ અને એમ જણાવવામાં આવ્યું કે ઈનામ માટે પસંદ નહીં થયેલી વાર્તાઓ માટે એ કેમ પસંદ નથી થઈ એ નિર્ણાયકો પાસે જાણવા મળશે. ઈનામની આશા ઓ હતી જ નહીં પણ મારા લેખનની ભૂલો જાણવા મળશે એ આશયથી મેં મારી છ વાર્તાઓ મોકલી હતી... આ ‘મમતા’ સાથે નો પહેલો સંપર્ક. પછી તો એ સિલસિલો ચાલતો રહ્યો મધુરાયજી સાથે મેલ દ્વારા.. અને એમણે જ્યારે શિબિર માટે વાર્તાઓ મંગાવી ત્યારે ‘વાગે તો તીર નહીં તો તુક્કો’ના વિચારે મેં બે વાર્તાઓ ત્યાં પણ મોકલી હતી. બીજો થોડો લોભ સાહિત્ય અકાદમી ની ઓળખનો પણ ખરો.

જ્યારે મારી વાર્તાઓ પસંદ કરી શિબિરમાં જોડાવા માટેનું આમંત્રણ મળ્યું ખુશ થઈ હતી. ત્યાં ગયા પછી જાણ્યું કે જેમની વાર્તાઓ નબળી હતી.. જેમને માર્ગદર્શનની જરુર હતી એમને શિબિરમાં બોલાવ્યા છે. મધુરાયજી અને સાહિત્ય અકાદમીની સંયુક્ત શિબિરમાં ભાગ લઈ શકવાનો ગર્વ ઉતરી ગયો. એક બાજુ નિરાશા તો એક બાજુ ધ્યેય પ્રપ્તિનો આનંદ પણ હતો. લેખન માટે માર્ગદર્શન મેળવી શકવાનો હેતૂ પાર પડવા જઈ રહ્યો હતો.

  શિબિરના મારા અનુભવની વિશે જણાવું તો, આ પ્રકારની શિબિરમાં ભાગ લેવાનો મારો આ પહેલો પ્રસંગ હતો એ વાત તો બાજુએ પણ સગાં કે મિત્રો વિના અજાણ્યા લોકો સાથે બે દિવસ રહેવું અને એકદમ અજાણ્યા વાતાવરણમાં એ પણ મારે માટે મારી અત્યાર સુધીની જિન્દગી નો પહેલો પ્રસંગ હતો. સારું એ હતું કે સુરતના બીજા એક શિબિરાર્થી બહેન સાથે ટેલીફોનિક સંપર્ક હતો. સાહિત્યનું બિલકુલ ફિલ્ડ ન હોવા છતાં સાહિત્યમાં રસ લેતા શિબિરાર્થીઓ અને સાહિત્યના દિગ્ગજોને મળવું એ માત્ર જ મારા માટે અનોખો લહાવો હતો. માર્ગદર્શન તો નફામાં. શિબિરમાં ગઈ ત્યાં સુધી મધુરાયજીને મળવાનું કે જોવાનું બાજુએ મૂકીએ તો એમનો એક ફોટો સુધ્ધાં મેં જોયો નહોતો. વળી ‘મમતા’ ની મારી વાર્તાઓના સંદર્ભમાં મારા આખાબોલા સ્વભાવને કારણે આકરા શબ્દોમાં છેલ્લો મેલ કર્યો હતો. એટલે એક પ્રકારની બીક પણ હતી કે એ બાબતમાં મધુરાયજી કંઈક કહેશે તો ? શિબિરમાં માત્ર કનૈયાભાઈના ફેસથી જ પરિચિત હતી ( થેંક્સ ટુ ફેસબુક )

જ્યારે હું કોઇને કહેતી કે હું મધુરાયજીની વાર્તા શિબિરમાં જવાની છું ત્યારે લોકો મને કહેતા કે એ તો નાટકના માણસ છે.. વાર્તા લખતા કેવી રીતે શીખવી શકે સચું માનજો જ્યારે શિબિરનું પ્રથમ સેશન શરુ થયું ત્યારે મને પણ એમજ થયેલું કે ક્યાં ફસાઈ ગઈ ? મને નાટક શીખવામાં જરા પણ રસ નહી. પણ જેમ જેમ સેશન આગળ ચાલતું ગયું મધુરાયજીની એ કળા સમજમાં આવતી ગઈ. ખરેખર એમની લખતા શીખવવાની રીત કંઈક અલગ હતી. બધા શું લખવું એ શીખવાડે એમની એ વાત કે વાર્તામાં શું ન લખવું.. શિબિર દરમિયાન એમનું તો ભરપૂર માર્ગદર્શન મળ્યું જ પણ સાથે સાથે બિન્દુબહેન ભટ્ટ, રાઘવજી માધડસર અને રજનીકુમાર પંડ્યા સાહેબનું માર્ગદર્શન પણ મળ્યું. અને હા, કનૈયાલાલજી ને તો કેમ ભૂલાય એમણે વાતવરણને હળવું રાખ્યું તેમજ એમણે પણ ઘણા લાભદાયી સૂચનો કર્યા.

મધુરાયજી એ કહ્યું હતું કે બધાથી અલગ વિચારીને વાર્તા લખો. અને એક વાર્તા લખવા આપી હતી ‘કલ્પવૃક્ષ’ વિષય પર.. અને કંઈક અલગ લખવા કહેલું.. એ વાર્તા જ્યારે વાંચવાની કહેવામાં આવી ત્યારે મારા પગ ધ્રુજતા હતા. આટલા લોકોની સામે તેમજ મધુરાયજી જેવા લેખકની સામે મજાકનું પાત્ર બનવાથી ડરતી હતી. પણ ધીરે ધીરે એ ડર નીકળી ગયો. એ આ શિબિરનો બીજો ફાયદો થયો.

અફસોસ એ રહી ગયો.. મારી કેટલીક શારીરિક મર્યાદાઓને કારણે બીજા શિબિરાર્થીઓએ આનંદ લીધો ગ્રામભારતી જોવાનો તેમાં ફરવાનો અને કુદરતી વાતાવરણ માણવાનો.. એ આનંદ હું ન લઈ શકી. મારા ભારે શરીરને લીધે થોડા થોડા સમયે મારા પગને મારે આરામ આપવો પડે એમ હતું. જો હું એ આનંદ લેવા જાઉં તો જે મુખ્ય આશય હતો લેખન શીખવાનો.. તે હું એકાગ્રતાથી કરી શકી ન હોત. માટે ઘણી ઈચ્છા છતાં ગ્રામભારતી જોવાનો મોહ મારે છોડવો પડેલો.

અને છેલ્લે એક વાત કહ્યા વિના જાતને રોકી નથી શકતી. શિબિરની બધીજ વ્યવસ્થા એ-વન હતી. પણ આવવા-જવાની વ્યવસ્થા નબળી હતી. શિબિરનું સ્થળ અમદાવાદ સ્ટેશનેથી ઘણું દૂર હતું. અજાણ્યા અને પહેલી વાર આવતા શિબિરાર્થીઓ માટે મુશ્કેલ હતું. માન્ય કે આવતી વખતે બધાનાં સમય એક ન હોય પણ જતી વખતે બધાને અમદાવાદ સ્ટેશને પહોંચાડવાની વ્યવસ્થા કરી હોત તો સોનામાં સુગંધ ભળતે.