નથી આ કઈં  ધરા ધ્રુજી, આ તો આકાશકંપ.

ટર્નરને પણ તેનું ચિત્ર દોરવા, બાંધવું પડ્યું હોત તેને દોરડાંઓ વડે મુશ્કેટાટ.

એક હાથમોજું, તે જે હાથમાં પહેરાયું હતું તેનાથી

કેટલાય માઈલ દૂર, પસાર થઈ ગયું સડસડાટ

મારી પાસેથી હજુ હમણાં જ.

મેદાનની પેલી બાજુ આવેલા મકાન તરફ જવા

હું તોફાનમાં સામી છાતીએ આગળ વધું છું.

વાવાઝોડામાં હું ઊડાઊડ કરું છું આમથી તેમ.

લેવાય છે મારો એક્સ-રે, મારું અસ્થિપંજર છૂટા થવાની આપે છે…

રાતના બે-નો સુમાર. અજવાળી રાત.

ટ્રેન થોભી છે એક ખુલ્લા મેદાનની વચ્ચે.    

દૂરનાં શહેરની બત્તીઓનાં તેજ-બિંદુ ટમટમે ક્ષિતિજે ઠંડાંગાર.  

જેમ માણસ સ્વપ્નમાં એટલો ગરકાવ થઈ જાય કે

તેમાંથી બહાર આવ્યા પછી તેને યાદ પણ ન રહે

કે તે તેમાં હતો;

અથવા મંદવાડમાં કોઈ એવું પટકાય કે પસાર થતા દિવસો

ભાસે તેને, ટમટમતાં તેજ-બિંદુ સમાં,

જાણે તેજ-બિંદુનું ઝુંડ ક્ષિતિજે,

ક્ષીણ અને ઠંડુંગાર.  

ટ્રેન ઊભી છે સાવ જ…

જયારે ખુશ્બુ રિસાઈ જાય તો,
ફૂલ ને શું ફરિયાદ કરવી?
જયારે કલમ રિસાઈ જાય તો,
શબ્દો ને શું ફરિયાદ કરવી?
જયારે પવન રિસાઈ જાય તો,
શ્વાસ ને શું ફરિયાદ કરવી?
જયારે ધબકારા રિસાઈ જાય તો,
દિલ ને શું ફરિયાદ કરવી?
જયારે ખુશ્બુ રિસાઈ જાય ‘અનેરી’
તો ભગવાન ને શું ફરિયાદ કરવી?

નીલ આકાશનો

પડઘાતો, એંજિન - ઘેરો, કાન ફાડી નાખતો અવાજ.

અમારો મુકામ સમુદ્રની વચ્ચોવચ,

આ સતત કંપતી, ધ્રૂજતી એવી અમારી કામ કરવાની જગા

જ્યાં મહાસાગરનાં ઊંડાણમાં

પ્રસ્તર ખૂલી પણ શકે અચાનક

ને ટેલિફોનો મારવા લાગે ફુંફાડા.

રમણીયતા પર નજર નાખવાનું બને અલપ ઝલપ

માત્ર બાજુમાંથી પસાર થતાં   

ઉતાવળે ઉતાવળે.   

ખેતરનાં મબલખ મોલ,

પીળા વહેળામાં ભળેલા અગણીત રંગ.  

મારા મસ્તકમાં રહેલી ઉદ્વિગ્ન પ્રતિછાયા ખેંચાય…

ગોરંભાયેલા એક દિવસના અંતે,

મેં છેડી હાયડનની એક રચના

અને મારા હાથે અનુભવ્યો થોડો ગરમાવો. 

પિયાનોની કળો છે તૈયાર.

તેની સુખદાયીની મોગરીઓ કરે આઘાત. 

ઓજસ્વી, લીલોછમ, અને નીરવતાથી પરિપૂર્ણ ધ્વનિ.

ધ્વનિ તો એમ વદે, અસ્તિત્વ છે

મુક્તિનું 

અને કોઈક છે જે ભૂપને વેરા નથી ભરતું.

મારા હાયડન ગુંજામાં હાથ ઘાલીને

ડોળ કરું છું હું

પરિસ્થિતી વિષે સ્થિતપ્રજ્ઞ હોવાનો.

હું ફરકાવું મારો હાયડન વાવટો.

સંકેત…