શ્રી કૃષ્ણના ચરણકમળનાં ચિન્હ દ્રૌપદીની આંખોમાંથી વહેતા આંસુથી છલોછલ ભરાઈ ગયા. રેતીમાં ઊંડા ખુંપેલા પગનાં ચિન્હનો ખાડો દ્રૌપદીનાં આંસુએ છલકાવી દીધો ! ત્યારે પાર્થની સ્મૃતિમાં આવ્યું, કૃષ્ણએ કહ્યું હતું , "આંસુ બીજું કઈ નથી ,માત્ર હૃદયની ભાવના છલકાયને ચક્ષુઓ દ્વારા ઉભરાય છે .જયારે શબ્દો ખૂટી પડે અને છતાં ,વાત અધુરી રહી જાય , ત્યારે આંસુ એને પૂરી કરે છે"

ચરણકમળનાં ચિન્હ પર મસ્તક નમાવી રહેલી દ્રૌપદીની લાતો અને ઉત્તરીય રેતીમાં રગદોળાતાં હતા. એની આંખો હજીયે શ્રીચરણને પખાળી રહી હતી…

માં,

તું કહેતી'તી ધીરે બોલ,જોરથી ના હસ.

બોલજે ત્યારે, જેની સાથે તારી વિદાય થાય,

હસજે ત્યારે, જયારે તું તારા ઘરે જાય.

માં,

હું હસી નહીં, હોઠ ખોલ્યા નહીં,

આંખોમાં સપ્તરંગી સપના લઇ,

ચાલી પડી એની સાથે,

જેને સોંપ્યો તે મારો હાથ,

વિચાર્યું હવે ખડખડાટ હસીશ,

હોઠ સુધી આવી અટકેલાં ગીત ગાઈ લઈશ.

પણ માં,

આ શું ? અહીં હું રોજ સંભાળું છું,

આ તો…

નથી બનવું મારે ગુલાબ,
જેથી કોઈને કાંટા ભોંકાય,
નથી બનવું મારે ગુલાબ,
કે મારા રૂપ ને સુગંધથી કોઈ આકર્ષાય,
નથી બંધાવું મારે રેશમી રીબનમાં,
કે નથી શોભાવું કોઈ ખોટા ફૂલ સાથે બાસ્કેટમાં,
મારે બનવું છે,
એક નાનું સુંદર મજાનું હસતું ફૂલ.
ન સુગંધ કે ન રૂપ-રંગ,
ન કોઈ કાંટા કે ન કોઈ ડાઘ,
રોજ ખીલવું રોજ કરમાવું,
બનવું છે શ્વેત ટગરનું ફૂલ,
ને થવું છે અર્પણ મારા ઈશના ચરણોમાં.
કિરણ...

પહોંચી શકાતું કેમ નથી તારી પાસમાં ?

લાગે છે- મારી જેમ છે તું યે પ્રવાસમાં.

સમજી શકે શું કોઈ પીડા તારી યાદની ?

કાંટાના ડંખ વાગી રહ્યાં છે સુવાસમાં.

આંખો ભરીને એને અનિમિષ જુઓ નહીં,

એક અંધકાર પણ છે સૂરજનાં ઉજાસમાં.

હું ના ચણું મહેલ હવામાં તો શું કરું ?

મારી જીવનસફર છે બધી મારા શ્વાસમાં .

મારા સદનમાં એની પ્રતીક્ષાની વાત ક્યાં?

મળતાં નથી હવે તો નિજના નિવાસમાં.

આંખોનાં અશ્રુઓ જ વહ્યાં છે લલાટથી,

પ્રારબ્ધથી વિશેષ મળ્યું નહીં…