હરીન્દ્ર દવે પોતાની હયાતીમાં મારા હ્રદયની સહુથી વધારે નજીક હતા. આજે હરીન્દ્ર હયાત નથી ત્યારથી મારા હ્રદયનો એક ખૂણો સાવ ખાલી પડ્યો છે.હું ગોશાનશીન ( એટલે ખૂણે એકાંતમાં બેઠેલો માનવી ) છું. ઊંચો પડછંદ બાંધો, ભરાવદાર ચહેરો, ઊંઘમાં હોય એવી સ્વપ્નીલ આંખો,ઘેઘૂર છતાં સોફ્ટ અવાજનો માલિક,વાતચીતમાં વિવેક અને નમ્રતાનો અતિરેક એટલો બધો કે  ખમીસનું બટન તૂટી જાય તો ખમીસને સોરી કહે,કાયમ ઇન્શર્ટ કરે, અહંકારનો  છાંટો નહિ, પોતે કોઈ ઉપર ઉપકાર કર્યો હોય તો પોતે ક્રેડિટ લેવાથી આઘો રહે.ઉત્તમ કવિતાઓ લખે પણ સુરેશ દલાલ જેટલો ઘોઘાટ બિલકુલ નહિ, તમે એની પ્રસંશા કરો તો નવોઢાની જેમ શરમાઈ જાય પછી એના ઘેઘૂર અવાજમાં તરત કહે : " કોઈ મારી પ્રસંશા કરે છે ત્યારે હું શરમાઈ જાઉં છું કારણ કે તે મેં ઊંડે ઊંડેથી ઝાંખી હોય છે." હરીન્દ્ર દવેની આખી હયાતી એવી હતી કે જાણે ઢાકાની મલમલ માદરપાટના તંબુમાં રહેતી હોય. હરીન્દ્ર મૃત્યુ પામ્યા ત્યારે એવું લાગ્યું કે જાણે શકુંતલાની ખોવાયેલી વીંટીમાંથી ઢાકાની મલમલ કોઈને પણ ઘસરકો માર્યા વિના પસાર થઇ ગઈ.સિનેમાની ભાષામાં કહેવું હોય તો ગુરુદત્તની ફિલ્મનો ધી એન્ડ આવી ગયો..

 1070ના દિવસોની આ વાત છે. મુંબઈમાં હું વાયા વિરમગામ હતો. મારી પાસે કવિતા સિવાય બીજી કોઈ આવડત નહોતી નિરંજન ભગતની એક કાવ્યપંક્તિ સતત  ગણગણ્યા કરતો હતો : હું તો બસ ફરવા આવ્યો છું, હું ક્યાં મારું કે તમારું એક્કેય કામ કરવા આવ્યો છું ?" તેમ છતાં કવિતાની લાગવગથી " કોમેર્સ " વિક્લીમાં મને નોકરી મળી ગઈ એ દિવસોમાં હું ગદ્ય લખતો જ નહોતો પણ એક દિવસ કવિ હરિદ્ર દવે એ મને ઘેર જમવા બોલવ્યો હરીન્દ્ર ભાટિયા હોસ્પિટલની સામે ફોરજેટ હિલ માં રહેતા હતા. તારક મહેતા અને જ્યોતીન્દ્ર દવે પણ ત્યાં રહે. અમે જમવા બેઠા એવામાં હરિદ્રએ મને જમતા જમતા પૂછ્યું : " દોસ્ત, તું મને એક લેખ આપ ને ? " આ સાંભળીને હું સાવ ચૂપ થઇ ગયો. મેં નમ્ર સ્વરમાં કહ્યું : " હરીદ્રભાઈ, મને ગદ્ય લખતા ફાવતું નથી. કવિતા સિવાય કાઈ લખ્યું નથી" પણ હરિદ્ર મને છોડે એમ નહોતા  કહે : " કાલે સાંજ સુધીમાં " જનશક્તિ "માટે એક લેખ લખી આપ. ટ્રાય તો કર " હરિદ્ર એટલા બધા સોફ્ટ અવાજે બોલતા કે હું એમને ઘણીવાર મજાકમાં કહેતો હતો : " યાર, તમે શેતરંજી શબ્દ બોલો તો એવું લાગે કે શેતરંજી ઢાકાની મલમલ થઇ ગઈ " મારી જિંદગીમાં મેં આટલો કોમળ અને સંવેદનશીલ તંત્રી બીજે ક્યાય જોયો નથી. હું તો " જનશક્તિ" માં લેખ લખવાની વાત ભૂલી ગયો. મને થયું કે છાપાના તંત્રીઓ વિવેક ખાતર કહેતા હોય એને સાચું માની લેવાય નહિ પણ બીજે દિવસે હરીન્દ્રનો ફોન આવ્યો : " અનિલ, તારા લેખનું શીર્ષક આપ. બ્લોક બનાવવાનો છે. લેખ કાલે મોકલ " આ સાંભળીને મારા પગ નીચેથી ધરતી ખસી ગઈ. મેં એ જ વખતે મનમાં જે સૂઝ્યું એ શીર્ષક હરીન્દ્રને લખાવી દીધું : " વસંત એટલે ભૂલ કરવાની ઋતુ " એ પછી મેં આખી રાત જાગીને લેખ લખ્યો અને   હરીદ્રને એ લેખ પહોંચાડ્યો અને રવિવારના અંકમાં એ લેખ પ્રસિદ્ધ થયો. મારા કોલમ લેખનની આ પહેલી શરૂઆત હતી અખબારના એક તંત્રી તરીકે કોની પાસેથી શું લખાવવું એની જબરજસ્ત સૂઝ હરીન્દ્રમાં હતી. એ પછી લેખનો સિલસિલો ચાલુ થઇ ગયો. હરીન્દ્ર જન્મભૂમિના તંત્રી થયા ત્યારે પણ મારી પાસે ખૂબ લખાવ્યું અરે મને એકવાર એક્સીડન્ટ થયો હું પથારીવશ હતો કંઈપણ લખી શકવાની સ્થિતિમાં નહોતો પણ હરીન્દ્રનો ફોન આવે : "કાલે હું મારા કોઈ રિપોર્ટરને તારે ઘેર મોકલું છું. તું સૂતા સૂતા આર્ટીકલ ડીકટેટ કરાવજે "  હું વિચાર કરતો કે હરીન્દ્ર મારામાં શું એવું ગયા છે એ મને સમજાતું જ નહિ પરંતુ જન્મભૂમિ અને નવનીત સમર્પણમાં છપાયેલા મારા બધા જ નિબંધોનું પુસ્તક " સ્ટેચ્યુ " બહાર પડ્યું ત્યારે એ પુસ્તકને દિલ્હી સાહિત્ય અકાદમીનો સર્વોચ્ચ એવોર્ડ મળ્યો ત્યારે મને સમજાયું કે હરીન્દ્ર કેટલા મોટા ગજાના તંત્રી હતા