પ્રેમમાં પડવું અને એમાં નિષ્ફળ જવું એમાં પણ એક જબરજસ્ત ઉર્જા હોય છે. મહર્ષિ અરવિંદ કહેતા હતા કે " પ્રેમ અનેક માનવપાત્રોમાં અથડાતો-કૂટાતો થાકેલો -હારેલો જ્યાંથી જન્મ્યો છે તે વ્યક્તિ પાસે પાછો આવેછે અને એ જ વ્યક્તિને અજવાળે છે " પ્રેમની અસફળતામાં પણ એક તાકાત હોય છે વોલ્ટેર બેન્જામિન નિષ્ફળતાની તાકાત વિષે લખેછે : " જયારે આપણે નિષ્ફળ જઈએ છીએ ત્યારે આપણી જાતને જ તુચ્છ માનવા લાગીએ છીએ. ભલે આપણે સક્ષમ અને મજબૂત હોઈએ નિષ્ફળતા આપણું નૂર હરી લેતી હોયછે। સફળતા માટે તમારે કિમત ચૂકવવી પડે છે એટલા જ માટે તાકાતને ઓળખવા માટે નિષ્ફળતા જરૂરી છે. તમે જો સફળતાના જ માત્ર બંદીવાન રહેશો તો તમારા જેવો બીજો કોઈ મૂર્ખ નથી " શબ્દો વોલ્ટેર બેન્જામિનના છે. આપણે વાત દાન્તે અને બિયેટ્રીસના અશરીરી પ્રેમની વાત કરતા હતા. આવો જ અશરીરી પ્રેમ રાધા કૃષ્ણનો હતો.કૃષ્ણ ગોકુળ છોડીને મથુરા ગયા ત્યારે રાધા પણ નવ વર્ષની હતી. એ પછી કૃષ્ણ રાધાને મળ્યા જ નથી. ગયા તે ગયા જ. હમણાં આ વિષે એક બહુજ અદભૂત કવિતા વાંચી કવિનું નામ અજ્ઞાત છે પણ જેને આ કવિતા લખી છે એને મારા પ્રણામ . કાવ્યની પૂર્વભૂમિકા કૈક આવી છે : એકવાર સ્વર્ગમાં વિચરણ કરતા રાધા અને કૃષ્ણ સામસામે આવી ગયા. રાધા કૃષ્ણને પૂછેછે " કેમ છો દ્વારકાધીશ ? આ સાંભળીને કૃષ્ણ કહે : " રાધા હું તને ખૂબ યાદ કરતો હતો, તારી યાદમાં આંખમાંથી આંસુ આવી જતા હતા। હવે રાધા શું જવાબ આપેછે તે સાંભળો