ધર્મ આજે કેવો ખવાઈ ગયો છે અને કેવી રીતે મનુષ્ય સ્વાર્થી થઇ ગયો છે. ધર્મ ઈશ્વરની પ્રાપ્તિ માટે નહિ પણ સ્વાર્થના હથિયાર તરીકે વપરાય છે. અલકાયદાના આતંકવાદીઓથી લઈને એવેરેજ માણસ સુધી બધાય સ્વાર્થ ખાતર ધર્મમાં માન્યતા રાખે છે. મંદિરના પગથિયા ઘસતા આજના માણસને ડીલ કરતા ઘણું સારું આવડે છે. ભગવાન મારું આટલું પાર પાડજો હું આવી બાધા રાખીશ,આવા વ્રત કરીશ, તેવું દાન ચડાવીશ..! સિરયસલી આવી રીતે પ્રાર્થનાઓ કરીને ભગવાન રીઝવવા છે!(અ વેરી બિગ LOL!)  ભગવાન અનુભૂતિથી છે, શ્રધ્ધાથી છે, વિશ્વાસથી છે. એને શોધવાની ક્યા જરૂર છે જ. એતો કણેકણમાં છે. એમાય પાછું દરેક ધરમના અલગ-અલગ ભાગ પડેલા ભગવાન, દરેકની અલગ-અલગ શાખાઓ. હિન્દુનો કાન્હો, તો મુસ્લિમના પયગંબર તો વળી ખ્રીસ્તીઓના જીસસ. વળી બધાય ધર્મોમાં પોતાના લોકો અને પોતાની માન્યતાઓ અને રિવાજ સાચા અને બીજાના ખોટા એવી દલીલો કરવાનો મસમોટો સમૂદાય. અલગ-અલગ ધર્મ અને અલગ-અલગ નિયમો. ક્યાંક શુદ્ધ શાકાહાર જ તો ક્યાંક માંસાહાર ચાલે. ઇતિહાસના પાના ઉથલાવીને જુઓ... આપણા રાજાઓ જંગલમાં શિકાર કરવા જતા અને એ કરેલા શિકારનું કરતા શું? શું મારીને અગ્નિદાહ આપતા? કે દફનાવી દેતા? વિચારવા જેવી વાત નઈ...? સ્વયંકૃષ્ણ ભગવાને રાજસૂય યજ્ઞમાં એઠી પતરાળીઓ ઉપાડેલી અને તે પતરાળીઓમા બ્રાહમણોએ હરણનું માસ ખાધેલું. આતો બધા બાવાઓએ રચેલા નિયમો અને પરંપરાઓ! ઓશો કહેતા કે,” I am against all organized religions, without any exception, for the simple reason that truth cannot be organized, love cannot be organized. It is not politics.” સત્યને ચોકઠામાં ગોઠવીને નાં રખાય અને પ્રેમને પણ નહિ...

મુદ્દાની વાત એ હતી કે માણસને ભગવાન ભજવો નથી પણ ભગવાને પટાવવો છે. ભગવાન સંપૂર્ણ રીતે શ્રદ્ધાનો વિષય છે. અરે કળિયુગમાં ભગવાન મનુષ્ય અવતારમાં નહિ આવે એવું કહેવાય છે. કદાચ સાચું હશે! પણ આવશે જ નહિ એ ખોટું ને. પૃથ્વીના અંત ટાણે પ્રભુ કાચબો બનીને આવશે એમ ઈતિહાસમાં લખાયેલું છે પણ એ જન્મ ત્યારે એ સ્વરૂપમાં લેશે એમ કહેલું છે. ભગવાન એ અવતાર પહેલા પૃથ્વી પર આવશે જ નહિ એવું નથી કહ્યું. ભગવાન જો એવી રાહ જોવા જાય તો એના ભક્તોનું શું થાય! નરસિહ મહેતા,મીરાબાઈ વગેરેને એ ઈશ્વર મળેલો... પ્રભુનો સાક્ષાત્કાર થાય અને એ નિર્દોષ ભાવે ભક્તિ કરીએ ત્યારે, કોઈ ગરીબની મદદ કરીએ ત્યારે, કોઈ સજ્જનની સેવા કરીએ ત્યારે! અને જો એ બધું કરીએ તો શામળસા શેઠ  મુસીબત ટાણે હૂંડી લઈને આવાના જ છે.

ભગવાન માણસાઈમાં વસે છે અને આપણે એમને ધર્મોમાં શોધીએ છે. વિવેકાનંદથી લઈને મધર ટેરેસા સુધી દરેકે જરૂર હોય એને મદદ કરીને જીવન ખર્ચેલું છે. પેલું ઓહ માય ગોડ મુવી આવેલું એમાં પરેશ રાવલ એક મસ્ત કિસ્સો વર્ણવે કે દૂધ લઈને મંદિરમાં જાય ત્યાં કોઈ નહિ હોતું પીવા વાળું અને બિચારા ભૂખ્યા ગરીબને દૂધ આપે અને એ બોલી ઉઠે કે ભગવાન તમારું ભલું કરે! બસ એજ વાત છે.

સતકર્મો કરીને માણસ સ્વર્ગમાં નથી જવાનો પણ સતકાર્મોને લીધે અહીજ સ્વર્ગ ભોગવશે. એક વખત એક માણસ મૃત્યુ બાદ ભગવાન પાસે ગયો. ત્યાં બધુજ ઓર્ડીનરી હતું. સિમ્પલ અને સોબર. માણસ સ્વર્ગનો ધ્વાર શોધવા માંડ્યો ત્યાં જ એ ભગવાન કેબિન સુધી જઈ ચડ્યો. ભગવાનને જોઇને પહેલા તો અહોભાવમાં લાગણીશીલ થઇ ગયો. ભગવાન સાથે થોડી વાતો થયા બાદ એની અંદરનો માણસ(આપણી પૃથ્વી પર હોય એવો માણસ!) જાગ્યો અને પૂછી લીધું કે,”પ્રભુ મેં આટલા સતકર્મો કર્યા તો મારે સ્વર્ગમાં ક્યારે જવાનું?” ભગવાને હસતા હસતા સરસ જવાબ આપ્યો કે,” તું સ્વર્ગમાથી તો આવ્યો છે!”

જ્યોતિષ અને બાવા સ્વર્ગ અને નરકની વાતો કરીને નવા નવા નાટકો કરાવે પણ આટલી સારી દુનિયા બનાવી છે ભગવાને. આટલું અદભૂત સર્જન કરેલું છે મનુષ્યનું. તો સારા કામ કરીને સારા ફળ ભોગવીને અહી જ જો સૌ સાથે હળીમળીને રહે તો સ્વર્ગ અહી જ તો છે,ડ્યુડ!

પોતાના મનની ખરાબ વૃત્તિને દૂર કરીને જુઓ તો ખરા જરા. ઈશ્વર ત્યાં જ છે. પ્રભુ દરેકના મનમાં છે. બસ ખરાબ કામ કરવાની વૃત્તિ, અંધશ્રદ્ધા, અને પ્રભુને ઉલ્લુ બનાવાની આદતને લીધે મનુષ્ય અને એની વચ્ચે એક મસમોટો પડદો આવી જાય છે. જરાક દિલ સાફ કરો તો સર્વે તીર્થ આંગણે જ છે.

સમી સાંજ

રામ હી તો કરુણા મેં હૈ, શાંતિ મેં રામ હૈ. રામ હી હૈ એકતા મેં, પ્રગતિ મેં રામ હૈ.

રામ બસ ભક્તો મેં નહીં, શત્રુ કે ભી ચિંતન મેં હૈ. દેખ પાપ કે તાજ રાવણ, રામ તેરે મન મેં હૈ.

રામ તો ઘર ઘર મેં હૈ,રામ હર આંગન મેં હૈ...

મન સે રાવણ જો નીકાલે, રામ ઉસકે મન મેં હૈ...

(સ્વદેશ મુવીના ગીત ‘પલ-પલ હૈ ભારી જો વિપદા હૈ આયી...’ ગીતના શબ્દો)