પુરુષ માટે પ્રેમમાં પડવું એ સાહજિક પ્રક્રિયા છે જ્યારે સ્ત્રી માટે પ્રેમમાં પડવું એ તેના માટૅ વિશ્લેશ્ણની પ્રક્રિયા છે.સ્ત્રી સહેલાયથી કોઇ પણ વ્યકિતના પ્રેમમાં નહીં પડે.ભાગ્યે જ કોઇ વિરલો હશે જેને ઇન્સટ્ન્ટ પ્રેમ મળ્યો હશે.કદાચ મળ્યો હોય તો ‘વન નાઇટ સ્ટેન્ડ’જેવી
અલ્પસમયની પ્રક્રિયા હશે.

સ્ત્રી માટે પ્રેમ એ ‘ચેલેન્જ ઓફ હાર્ટ’જેવી વસ્તું છે.સ્ત્રી લાંબુ વિચારે છે.કદાચ તેને કોઇ પુરુષ પંસદ પડે તો પણ ફટાફટ માર્ગ પંસદ કરતી નથી.માટે હમેંશા પ્રેમમાં પડવાની પહેલ પુરુષોએ કરવી પડે છે.

આ બધી બાબતો ઘણા પુસ્તકોમાં આપે કદાચ વાંચી હશે?પણ આજે પ્રેમમાં પડવું થોડૂ આસાન કાર્ય બની ગયું છે.ટેલિવિઝને ગર્લ્સ અને ગ્લેમરનું એવું અઝબ-ગઝબનું વિશ્વ ઉભું કર્યુ છે કે સોળ વર્ષની ઉમરના છોકરાઓ અને છોકરીઓને ભરબપોરના તડકામાં પણ સપના જોવા મજબૂર કરી નાંખે છે.

પંદર સોળ વર્ષની મધ્યમવર્ગની ગુજરાતી બેબીને તમે તેની નાતના છોકરા સાથે લગ્ન કરવાનું પુછશો તો મુનશી કે મેઘાણીના વખતની મુગ્ધા જવાબ આપે તેવા જવાબની આશા રાખવી નકાંમી છે.

બેબી જવાબ આપશે કે,’જ્યારે મારી ઉમર લગ્ન કરવા જેવડી થશે ત્યારે હું મારી પંસદગીના છોકરા સાથે લગ્ન કરીશ.’

બદલાતા જમાનાની સાથે પ્રેમ(રોમાન્સ)માં ફેશન આવતી ગઇ.સાહિત્ય પણ રોમેન્ટીક બનતું ગયું.પ્રેમ વિશે લખવામાં લેખકોને કોઇ ઉમરબાધ નડતો નથી.

કાન્તિભટ્ટ ૭૭ની ઉમરમાં જેટલુ સ્ત્રી અને પ્રેમ વિશે લખ્યું છે,તેના જેટલુ અથવા તેની તુલનામાં બીજા કોઇ લેખકોએ લખ્યું નથી અથવા ઓછું લખ્યું છે.

પ્રેમ એ કરવા જેવી વસ્તુ છે એવું સમજવા વાળો એક વર્ગ છે અને પ્રેમ એ થઇ જાય છે એવી સમજવાવાળૉ પણ એક વર્ગ છે.આ આધુનિક માનસિકતા છે.

પ્રેમ એટલે શું?કર્ઝ ફિલ્મના એક ગીતમાં ઋષીકપુર એક કડીમાં કહે છે કે,’વો ના કહે તો ખુદકુશી કર જાઉંગા યારો…વો હા કહે તો ખુશીસે મર જાઉંગા યારો….’

એટલે સ્ત્રી પ્રેમનો સ્વિકાર કરે તો પણ મરવાનું છે અને અસ્વિકાર કરે તો પણ મરવાનું છે…..ના,આ પ્રેમ નથી.આ અઢાર-વીસ વર્ષની વયે ગવાતા જોડકણા છે.

સ્ત્રીનો જન્મ થયો એટલે પ્રેમ કરવા માટે જ જન્મી છે.છોકરીની ઉમર ચાર-પાંચ વર્ષની થાય ત્યારથી જ તેનામાં લાગણી અને પ્રેમનો સ્ત્રોત ફુટતો જોવા મળે છે.

તમે મોટા ભાગે જોશો કે બાળક બાબો હશે તો બોલાવતાની સાથે તુરત હશસે નહીં અને બાળક બેબી હશે તો ખિલખિલાટ હસવાં લાગશે.ચાર-પાંચ વર્ષની નાની બેબીને તેનાથી નાનો ભાઇ હશે તો ચોક્ક્સ તેના ભાઇને એક નાનકડી બાળમાતાની જેમ ડ લડાવતી જોવા મળશે.

બેબી ચૌદ વર્ષ પુરા કરે છે.ભાઇ અને પિતાને બેબી તરફથી ભરપૂર પ્રેમ અને લાગણી મળે છે.જે પિતાની દીકરી પંદર-વીસ વર્ષની હોય તે દિકરી તેના પિતાનો પુરતો ખ્યાલ રાખે છે.મોટાભાગે આ ઉમરના છોકરાઓની સાથે તેઓ પિતાનુ
ટ્યુનિંગ પુત્રી સાથે હોય છે તેવુ હોતું નથી…આ હક્કીત છે

સ્ત્રીની ઉમર ૧૭-૧૮વર્ષની થાય છે,પછી તે પોતાના શરીરને પ્રેમ કરે છે.અરીસા સામે ઉભા રહીને બધા એંગલથી પોતાના શરીરને નીરખે છે,પોતાની જાતને પ્રેમ કરતાં શીખી જવાય એટલે આપોઆપ બીજી વ્યકિત પ્રત્યે પ્રેમ થાય છે.આ બધા સ્ત્રીની જિંદગીના નાના નાના સંયોજનો છે.એના પછી ઘણા બધા પ્રાયોજનો થાય છે.

સ્ત્રીની વિજાતિય આકર્ષણની શરૂઆતી ઉમર કંઇ?૧૨-૧૪ કે ૧૫-૧૬.આપણે મોટાભાગે ૧૬વર્ષની કન્યા માટે ષોડસી મુગ્ધાનો શબ્દપ્રયોગ કરીએ છીએ.સ્ત્રી પ્રેમમાં જલ્દીથી પલોટાતી નથી.વાંરમવાર પોતાની તરફ ટીકી ટીકીને જોતા યુવકો મોટે ભાગે સ્ત્રીઓને ગમતાં નથી.કોઇ મનગમતાં યુવક સાથે એક એવી ક્ષણ આવે છે,ત્યારે એક બે અલપઝલપ મુલાકાતોમાં જ તે વ્યકિત માટે પ્રેમનો ઉભરો બહાર નીકળી જાય છે.ઘણા યુવકોને છોકરીના ચક્કર લગાવવાની આદત પડી જાય છે,મોટે ભાગે ચક્કરો મારવાંવાળા યુવકોના પ્રયાસ સફળ થતાં નથી.

પ્રેમમાં થતી કલ્પનાઓ અદભૂત હોય છે,એ કલ્પનાઓનું પરિમાણ વિશાળ હોય છે.જયારે પ્રેમની વાસ્તવિકતાથી કલ્પનાથી બીલકુલ વિપરિત હોય છે.તેનું પરિમાણ ઘણુ નાનુ હોય છે.સ્ત્રીનો પ્રેમ સંપૂર્ણ પુરુષ માંગી લે છે.જ્યારે પુરુષનો પ્રેમ સ્ત્રીને સંપૂર્ણ માંગતો નથી.કારણકે પુરુષ જ્યારે સ્ત્રીના પ્રેમમાં પડે છે ત્યારે તેના બાહ્ય આકર્ષણ થકી પ્રેમમાં પડે છે.

સ્ત્રીના માનસને અને પ્રેમમાં પડેલી સ્ત્રીના માનસને અને પ્રેમ થયાં પછી લગ્ન થયેલી સ્ત્રીના માનસને પુરુષ કદી પણ સમજી શક્યો નથી.આ વસ્તુંમાં એક રેખાના પ્રારંભિક,મધ્યમ અને અંતિમ બિંદુ જેટલો ફરક છે.આ લીટી સીધી જ ચાલી જાય છે,પણ દરેક બિંદુએ સ્ત્રીની માનસિકતા અલગ અલગ હોય છે.

લગ્ન પછી સ્ત્રી પતિને પ્રેમ કરે છે.એ પ્રેમમાં સંપૂર્ણ અધિકારની વાત આવે છે,આની શરૂઆત લગ્ન પછીના ચાર-પાંચ મહિનામાં થઇ જાય છે.પુરુષ જ્યારે સવારે ઉઠે છે અને સાંજે ઘરે પાછો ફરે છે ત્યાં સુધી સ્ત્રી એમ જ ઇચ્છતી હોય છે કે આખા દિવસ દરમિયાન મારા પુરુષ ઉપર મારો અધિકાર રહેવો જોઇએ.આ પણ એક પ્રકારનો પ્રેમ છે,પ્રેમનું એક પ્રકારનું માઇલ-સ્ટોન છે.આ માઇલ-સ્ટોન નક્કી કરે છે કે પ્રેમની ગાડી વ્યવ્સ્થીત ચલાવવી કે નહીં..?

ઘણા પુરુષો આ હક્કીત સ્વિકારી લે છે,ઘણા પુરુષો આ વસ્તુને એક પ્રકારનું બંધન માને છે.કારણકે પુરુષોને આ પ્રકારનો અનુભવ હોતો નથી.મોટે ભાગે પુરુષ કદી સ્ત્રી ઉપર અધિકારભાવ રાખતો નથી અને મોટાભાગના પુરુષોને આ અધિકાર ધરાવતા આવડતું નથી.

દિવસ દરમિયાન સ્ત્રીઓ ઘણી જગ્યાએ આવતી જતી હોય છે પણ પુરુષ કદી આ બાબતે સ્ત્રી સાથે ચર્ચા નહીં કરે કે,’ક્યાં ગઇ હતી’…અને મોટે ભાગે સ્ત્રીઓ જાણવાં માંગતી હોય છે કે ઘરની બહાર રહીને પતિદેવો ક્યાં ક્યાં જાય છે..કારણકે પુરુષ પ્રકૃતિ જ એવી છે..!આ માનસિકતા સ્ત્રીઓમાં સમાન હોય છે પણ ટકાવારી જુદી જુદી હોય છે.

હજારો વર્ષોથી પુરુષ દિવસ દરમિયાન ઘરની બહાર કામ માટે નીકળે છે.જુના જમાનામાં શીકાર કરવાથી લઇને આધુનિક જમાનામાં પૈસા કમાવવા માટે.પુરુષો મોટે ભાગે ઘરમાં દિવસ દરમિયાન જે ઘટનાઓ બનતી હોય છે તેનાથી અજાણ હોય છે.આ બાબત પણ સ્ત્રીઓ અને પુરુષોની માનસિકતાની રેખાના પ્રારંભિક અને અંતિમબિંદુઓ છે.

પતિ અને પત્ની બંને નોકરી કરતાં હોય તો પણ બાળકને સાચવવાથી લઇને ગૃહકાર્ય સુધીની જવાબદારી સ્ત્રીઓને જ સંભાળવાની હોય છે.કારણકે સ્ત્રીઓ ઘરકામથી લઇને બાળકની સંભાળવાના દરેક કાર્યમાં ચીવટ રાખે છે,અને સ્ત્રીઓ એકસાથે ઘણા કામ કરી શકે છે.જ્યારે પુરુષ એક સાથે બે કે ત્રણ કામ સ્ત્રીઓ જેટલી ચીવટતાથી નહીં કરી શકે..!

મોટે ભાગે પતિઓને પોતાની પત્ની સાથે એક બાબતે ઘર્ષણમાં ઉતરવું પડે છે.એ બાબત છે…પત્નીની શંકા..ઘણી એવું પણ બને છે કે પુરુષને કોઇ બહારની કોઇ સ્ત્રીઓ સાથે સંબધ ન હોય તો પણ શંકાનો ભોગ બનવું પડે છે.

લગ્ન એટલે ખરેખર સ્ત્રીઓની માનસિકતાની કઠોર પરીક્ષા છે.માનસિકતઆની ચરમસિમા છે.
સ્ત્રીને થકવી નાંખતી સામાજિક વ્યવસ્થા છે.સ્ત્રીઓનું મનોબળ એકદમ મજબુત હોવાથી
બાપડી ધરાર ધરાર ગાડુ ખેચ્યે જતી હોય છે.આ એક પ્રકારની સામાજિક વેઠ પ્રક્રિયા કહો તો પણ કોઇ હરકત ન હોવી જોઇએ


લગ્ન અને પ્રેમ એ એક રેખાના બંને છેડાના અંતિમ બિંદુઓ છે.આ બંને બિંદુઓને જોડાવા માટે ૩૬૦ડીગ્રીએ વળવું પડે છે.લગ્ન એક એવી એવી પ્રક્રિયા છે કે બને બિંદુઓ ૯૦ડીગ્રીએ પહોચતાં સુધી હાંફી જાય છે.

પ્રેમ જ્યારે વાસ્તવિકતાની સપાટી ઉપર આવે છે ત્યારે તરફડીયા મારે છે.લગ્ન એ પ્રેમ કરવા માટેનું પણ પ્રેમને ટકાવી રાખવાનું બંધન છે.

ચંદ્રકાંત બક્ષીએ લખ્યું છે કે,’પ્રેમ,સેકસ,લગ્ન અને સુખ એ આધુનિક જીવનના ચાર આશ્રમો છે અને દરેક આશ્રમનો અંતરાલ ૨૫વર્ષનો નથી ! આમાંથી એકાદ આશ્રમ આજના જીવનમાં ઘણી વાર ૨૫ મિનિટ પણ ટકતો નથી!પણ એ વિષય જૂદો છે.’

હિંદુસ્તાનમા અને ખાસ કરીને ગુજરાતી લેખકો પ્રેમ અને લગ્નવિષયક પુસ્તકો લખે છે એ મોટા ભાગના નારી વિષયક હોય છે.જેમ કે ‘નારી આચારસંહિતા’,પરિણીત નારીસંહિતા,’સ્ત્રી મર્યાદા,સુખી લગ્નજીવનની ચાવી અને સ્ત્રી અને લગ્ન જેવા અનેક નામધારી પુસ્તકો લખાયા છે..આ ઉપરથી એવુ જ લાગે કે લગ્નજીવન ટકાવી રાખવાની જવાબદારી ફકત સ્ત્રીઓની જ હોય છે..

કદી પુરુષ લેખકોએ’પુરુષ અને લગ્ન’,'પુરુષ આચારસંહિતા’ જેવા પુસ્તકો શા માટે લખતા નથી!આ એક પુરુષ લેખકોની માનસિકતાનો સંશોધનનો વિષય છે.

આ બાબતે સ્ત્રી સાહિત્યકારાઓ પણ પાછડ નથી.લેખિકાઓ પણ પુરુષ સમોવડી થતી હોય તેમ તેઓના પુસ્તકોમાં સ્ત્રીઓને ઢગલાબંધ સલાહો લખી કાઢે છે.આ ગુજરાતી સાહિત્યકારાઓની કમાલ છે.

કવિ રિલ્કે લખે છે કે,’લગ્ન એ એક માથે લીધેલી પ્રવૃતિ છે અને નવી ગંભિરતા છે.-લગ્ન એક પડકાર છે,લગ્ન તમારી તાકાત,ધીરજ અને તમારી પરસ્પરની ઉદારતાની કસોટી કરે છે…અને લગ્ન એ બંને માટે એક નવું ડેન્ઝર છે.’

આધુનિક યુગમાં ઘણા પ્રેમલગ્નો થાય છે.લગ્ન એટલે શું?પ્રેમીયુગલોના લગ્ન એ ધીરે ધીરે પ્રેમનું પ્રમાણ ઘટાડનારૂ એક સામાજીક બંધન છે.પ્રેમ જ્યારે વાસ્તવિકતાની સપાટી ઉપર આવે છે ત્યારે તરફડીયા મારે છે.આધુનિકતાની સાથે ઘણી સમજદારી આવે છે પણ વધું પડતી સમજદારી પણ લગ્નજીવનમાં ભંગાણ સર્જી શકે છે.

સ્ત્રી માટે લગ્ન એ નવતર પ્રકારની જવાબદારી છે.ગુજરાતી મમ્મીઓ હિંદુસ્તાનની શ્રેષ્ઠ માતાઓ છે એવું મારું નમ્ર નિવેદન છે.આધુનિક યુગ ચાલે છે.છોકરી ગેજ્યુએટ છે.એમ.બી.એ કે ડોકટર જેવી ડીગ્રી ધરાવે છે,છતાં પણ આ માતાઓ છોકરીને રસોઇથી માંડીને ભરતગુંથણના કામમાં માહિર લગતાર કોશિશ કરે છે અને આ કોશિશ કામિયાબ બનાવીને જ જંપે છે.એટલે લગ્ન પછી છોકરીઓને સામાજિક ઝાલર ગુંથતા આવડી જાય છે.

સમજવાની પણ એક વાત આવે છે.જોકે ક્યારેક મમ્મીઓની શિખામણ પણ લગ્નજીવનમાં ભંગાણ સર્જી શકે છે.

લગ્ન એટલે આપણા ભારતીય સમાજમા અને ખાસ કરીને ગુજરાતી સમાજમા એવી સમજણ છે કે એક સ્ત્રીને પરણી જવું એ લગ્ન છે.બે બચ્ચા પેદા કરી અને સ્ત્રી પાંત્રીસ-ચાલીસે પહોચે એટલે ત્યારે તેઓ એમ જ સમજતા હોય છે કે,’જાણે ગંગા ન્હાયા.’

પુરુષ માટે લગ્ન એટલે એક સામાજિક જવાબદારી છે એટલું જ સમજે છે.તદન નફિકરો થઇને ફરે છે.આ આપણી હિંદુસ્તાની માનસિકતા છે.

એક મસ્તીભરી આંખોવાળી,ચંચળ,ઉછળતી,પંખીણી જેવી યૌવનના આકાશમાં ઉડતી કોડભરી ક્ન્યાને અણગમતા ભરથાર સાથે ભેરવી દેવાય છે.લગ્ન ઉપરથી એક વાત નક્કી થઇ જાય છે કે ‘સિમોન દ’બુવાર’નું પુસ્તક ‘સેકન્ડ સેકસ’સાચું છે.આજે પણ સ્ત્રીઓને સેક્ન્ડ સેકસ જ ગણવામાં આવે છે અને કેવળ ઉપભોગની જ વસ્તું જ ગણવામાં આવે છે.

ખરેખર લગ્ન એ વ્યવસ્થા છે અને પ્રેમ એ એક અવસ્થા છે.લગ્ન થયા પછી પ્રેમની ટકાવી રાખવાની બંને પાત્રોની સંયુકત જવાબદારી હોય છે પણ લગ્ન નામની વ્યવ્સ્થાના કારણે ક્યારેક કોઇ પણ એક પાત્ર આ જવાબદારીમાંથી છટકી પણ જાય છે.

ક્યારેક એવું પણ બને છે કે પતિકે પત્નીમાંથી કોઇ પણ એક પાત્ર તદન નકામુ હોય છે,પણ લગ્ન થયા પછી એ પાત્ર સાથે ધરાર ધરાર પણ,લગ્નજીવન ટકાવવું જરૂરી બની જાય છે.ક્યારેક ઘણા એવું એવું માનતા આ એક પ્રકારની માનસિક પરિતાપ વધારનારી યોજના છે.

એટલે ર.વ.દેસાયએ એક વાર લખ્યું હતું કે,’ક્યારેક લગ્નજીવનથી ભાગી છૂટવાની ઇચ્છા પણ થાય ખરી….!’

આ યોજનામાં એવું નથી કે સામાન્ય પાત્રો જ અટવાય જાય છે ઘણીવાર ઉચ્ચ અભ્યાસ કરેલા છોકરાઓ અને છોકરીઓ પણ ભોગ બને છે.

લગ્ન એટલે શું?લગ્ન એટલે સ્ત્રીઓને તાણયુકત અવસ્થામાં જીવવામાટેનો કાયદેસરનો સામાજીક પરવાનો.

સવારના દુધ લેવાના સમયથી તેના મગજમાં આખા દિવસની રોજની રિપીટ થતી ક્રિયાઓની ગોઠવણ શરૂ થઇ જાય છે.છોકર્રાઓને ભાવતી વાનગીઓનું લિસ્ટ,પતિની ભાવતી વાનગીઓની લિસ્ટ,સાસુ-સસરાની ભાવતી વાનગીઓનું લિસ્ટ યાદ કરવામાં પોતાના ભાવતા ભોજનનું લિસ્ટ ભૂલી જાય છે.શાક-બકાલુ લેવાની રોજની કડાકુટ,છોકરાઓને સ્કુલે મોકલતી વખતે તેઓને તૈયાર કરવાથી લઇને નાસ્તાના ડબ્બા ભરી આપવાની જવાબદારી,વાસણ અને કપડા પત્યા પછી બપોરની રસોઇ બનાવવાની તૈયારી શરૂ કરવાની

ગુજરાતી પુરુષોની સમાન માનસિકતા છે-ભોજનમા ત્રુટી શોધવામાં માહિર હોય છે.તેઓનું નિશાન બને છે-રસોડાની રાણી-આ લાડકુ બિરુદ આપનારી ગુજરાતી સાહિત્યકારાઓને સલામ.

જો કોઇ ગુજરાતી ભાઇડો આ એક અઠવાડીયા માટે આ સતત એકધારી જવાબદારી સંભાળે
તો સાત દિવસ પછી આ ભાયડો સંસાર છોડવાની ફિરાકમાં હશે….!

બપોરના બે-અઢી કલાક વામકુક્ષીમા વિતાવી પછી ચા બનાવવી,એ પછી સુકાયેલા કપડાઓને વ્યવસ્થિત રાખવા,ધોબીને ઇસ્ત્રી માટે કપડા જુદા રાખવા.સાંજ પડે એટલે બાળકો સ્કુલેથી પાછા ફરે છે ત્યારે બાળકોને ભુખ લાગી હોય એટલે બાળકોને નાસ્તો આપવો અથવા બનાવી આપવાનો.

પહેલાના સમયમાં આજુબાજુની પાડોસીની બાઇઓ ભેગી થતી અને એકબીજાની પીડાઓ અને ખાટીમીઠી વાતોની આપ-લે થતી હતી એટલે સ્ત્રીઓ હળવાશ અનુભવતી.હવે બાજુના ફલેટમાં રહેતી બાઇ સાથે પણ ફક્ત હાય હેલ્લોનો વહેવાર જ હોય છે.દિવસે દિવસે સંબધોનું પરિમાણ ઘટતું જાય છે.

સાંજનો સમય થતાં રાત્રીભોજનની તૈયારી શરૂ કરવાની.આગલા દિવસની રસોઇ રિપીટ ન થવી જોઇએ એ ખાસ ધ્યાન રાખવાનું.ઘરના બધા લોકો જમી લે પછી રસોડાની રાણીને થૉડી ફુરસદ મળે છે.

પ્રાઇમ-ટાઇમની આવતી ટીવી સિરિયલો જોવા માટે રસોડાનીરાણી ગોઠવાય જાય છે.
ટેલિવિઝનમાં આવતી સિરિયલોમાં સ્ત્રી પાત્રો વાસ્તવિકતા પરિવારની સ્ત્રીઓની રહેણીકરણીથી જોજનો દુર હોય તે રીતે દેખાડવામાં આવે છે.

તમારી પત્ની જરદૌસી સિલ્કની સાડી પહેરીને,ગળામાં મંગળસુત્ર અને વધારાના દાગીના પહેરીને,હાથમાં બંગડીઑની હારમાળા પહેરીને,હોઠો ઉપર લિપસ્ટિક અને મેકઅપ કરીને વઘાર કરતી જોવા મળે છે ખરી…….!!!!

છતાં પણ આ સિરિયલોના પાત્ર ગુજરાતી સ્ત્રીઓને માનસિક રાહત પહોચાડનારા છે.કારણકે અમુક વસ્તું વાસ્તવિક જીવનમાં શક્ય ન હોય તે સિરિયલોમાં આવતી રસોડાનીરાણીઓને કરતા જોઇને રાહત અનુભવે છે..

આ બધું પત્યા પછી રસોડાનીરાણી પોતાના શયનકક્ષ તરફ પ્રયાણ કરે છે.

સિમોનદ્’બુવાર લખે છે કે,’સાંજના બારી બારણા બંધ થયા પછી જ સ્ત્રી ૧૦૦ ટકા આઝાદ બને છે.’

કામધંધેથી પાછો ફરેલો ગુજરાતી મર્દ નાહીધોઇને બેડરૂમમાં અન્ય પ્રવૃતિમાં જેવીકે ટીવી જોવાથી ચોપડીઓ વાંચવાની ક્રિયાઓમાં વ્યસ્ત હોય છે.પત્નીના શરીરમાંથી આવતી વઘારની વાસથી ગુજરાતી પતિઓ ટેવાયેલા ના હોવાથી નાછુટકે રસોડાની રાણીને બાથરૂમમાં જઇને સ્નાનવિધી પતાવી પડે છે.એ પછી પારદર્શક નાઇટગાઉન પહેરેલી પોતાની પત્ની તરફ નજર નાંખતા ગુજરાતી મર્દ શરમાય જાય છે.

ક્યારેક એવું પણ બને છે કે ગુજરાતી પત્ની જે બેડરૂમમાં આઝાદ છે તેવી સ્ત્રીઓ ૪૦-થી-૪૪ઇંચનાં ઘેરાવો ધરાવતા વજનદાર પતિઓના બોજ નીચે આઝાદી દબાય જાય છે

કયારેક એવું પણ કામસુત્રના ૮૪આસનોમાંથી અમુક આસનો સ્ત્રીઓની પંસદગીના પણ હોય છે.

- કોર્નર -ઘણી વાર ભાગી ગયેલા પતિને હિમ્મ્ત આપનાર તેની પત્ની જ હોય છે.(ર.વ.દેસાય)

નરેશ કે. ડૉડીયા