હરિ, કેટલી વાર ?

ઝટ્ટ પધારો,

કદાચ હું નીકળી જાવાનો જીવનમાંથી બ્હાર…..

પ્રભાતિયાની ચિઠ્ઠી તમને મળી હતી કે નહીં ?

પંખીએ એમાં જ કરી’તી ટહુકા સાથે સહી

ગઈ રાતના નામજાપનો કીધો’તો મેં તાર…. હરિ….

ઝાંખી બારી, કમાડ ઝાંખાં, ઝાંખું છે અજવાળું

સાઠ વરસથી ખુલ્લા ઘરને હવે મારવું તાળું

તમને સોંપી ચાવી, મારે જાવું પેલે પાર….. હરિ…..

તુલસીદળ પર આંસુ મૂકી કરે વિનંતી જોશી

તમે આવતા ભવમાં મારા બનજો ને પાડોશી

સાદ પાડતાંવેંત તમે હાજર ને હું તૈયાર…..…

અંદર તો એવું અજવાળું, અજવાળું……..

સળવળતી હોય આંખ જેને જોવાને, એ મીંચેલી આંખે ય ભાળું.

અંદર તો એવું અજવાળું, અજવાળું …….

ઊંડે ને ઊંડે ઊતરતાં જઇએ, ને તો ય લાગે કે સાવ અમે તરીએ.

મરજીવા મોતીની મુઠ્ઠી ભરે ને એમ ઝળહળતા શ્વાસ અમે ભરીએ.

પછી આરપાર ઉઘડતાં જાય બધાં દ્વાર, નહીં સાંકળ કે ક્યાં ય નહીં તાળું

અંદર તો એવું અજવાળું……

સૂરજ કે છીપમાં કે આપણમાં આપણે જ ઓતપ્રોત એવાં તો લાગીએ,

ફૂલને સુવાસ જેમ વાગતી હશે ને તેમ આપણને આપણે જ વાગીએ.

આવું જીવવાની એકાદ…

मन रे तू काहे ना धीर धरे

वो निरमोही मोह ना जाने, जिनका मोह करे

इस जीवन की चढ़ती ढलती, धुप को किस ने बांधा

रंग पे किस ने पहरे डाले, रूप को किस ने बांधा

काहे ये जतन करे, मन रे ...

उतना ही उपकार समझ, कोई जितना साथ निभाये

जन्म-मरण का मेल हैं सपना, ये सपना बिसरा दे

कोई ना संग मरे, मन रे…

બંધ પરબીડિયામાંથી મરણ મળે તમને,

બચી શકાય તો બચવાની ક્ષણ મળે તમને.

ટપાલ જેમ તમે ઘેર-ઘેર પ્હોંચો પણ,

સમસ્ત શહેરના લોકો અભણ મળે તમને.

ખજૂરી જેટલો છાંયો મળે એ સિક્કાની,

બીજી બાજુ ય છે એવી કે, રણ મળે તમને.

વિખૂટું હોય છે તેને ભૂલી જવા માટે,

સમક્ષ હોય છે તેનું શરણ મળે તમને.

તમારા કંઠમાં પહેલાં તો એક છિદ્ર મળે,

પછી તૃષા ને પછીથી ઝરણ મળે તમને.

ઝરણ નહીં તો એના પ્રાસથી ચલાવી લ્યો,

અહીં અભાવનું વાતાવરણ મળે તમને.

જાવ, નિર્વીર્ય હે…

कोई छाँव, तो कोई शहर ढूंढ़ता है,

मुसाफिर हमेशा एक घर ढूंढ़ता है



बेताब है जो सुर्ख़ियों में आने को,

वो अक्सर अपनी खबर ढूंढ़ता है



हथेली पर रखकर नसीब अपना

क्यूँ हर शख्स मुकद्दर ढूंढ़ता है



जलने के किस शौक में पतंगा

चिरागों को जैसे रातभर ढूंढ़ता है



उन्हें आदत नहीं इन इमारतों की

ये परिंदा तो कोई शजर ढूंढ़ता है



अजीब…

थोड़े बदमाश हो तुम थोड़े नादान हो तुम हां मगर ये सच है हमारी जान हो तुम मेरी साँसों की झंकार हो तुम मेरा शोल श्रिगार हो तुम मेरी आँखों का इंतज़ार हो तुम मेरी ईमान मेरी शान मेरा मान हो तुम थोड़े बेईमाअं हो तुम थोड़े शैतान हो तुम हां मगर यी सच है मेरे भगवान हो तुम

પૂછતી નહીં કેટલો પાગલ… કેટલો પાગલ…

આભમાં જોને કેટલાં વાદળ…

એટલો પાગલ…

ઝાડનું નાનું ગામ વસાવ્યું ને ફૂલને

તારું નામ દીધું છે.

ભમરા તને ગુંજયા કરે: ગુંજવાનું મેં કામ દીધું છે.

જળને તારું નામ દઈ ઢંઢોળી દેતો.

ખોવાઈ ગયેલા નામને મારા ખોળી લેતો.

નદી તારા નામની વહે: એ જ નદીનું જળ પીધું છે.

આપણા પ્રેમની, સુખની દુ:ખની વાત કરું છું

શબ્દો આગળ.

પૂછતી નહીં કેટલો પાગલ… કેટલો પાગલ…

પ્હાડની ઉપર સૂરજ ઊગ્યો: રાતના ઊગ્યા તારા.

દિવસ અને રાત તો તારા…

यहाँ सब कुछ बिकता है , दोस्तों रहना जरा संभाल के !!!
बेचने वाले हवा भी बेच देते है , गुब्बारों में डाल के !!!
सच बिकता है , झूट बिकता है, बिकती है हर कहानी !!!
तीन लोक में फेला है , फिर भी बिकता है बोतल में पानी!!!
कभी फूलों की तरह मत जीना,
जिस दिन खिलोगे... टूट कर बिखर्र जाओगे ।
जीना है तो पत्थर की तरह जियो;
जिस दिन तराशे गए... "खुदा" बन जाओगे ।।

Meet me in the next life, When our current work is through.

Do your best to find me, I’ll be calling out to you.

Meet me in the next life, Where we’ll have the time to see,

If all we felt in this one, Is finally meant to be.

Meet me in the next life. You’ll know me once again.

Forget…

રાત આખી આસપાસ સૂતાં આ ઉજાગરાને

વહેલી સવારે સંજવારી,

આંસુથી મેલા આ આંખોનાં આંગણાને,

વાળીને હમણાં પરવારી હો..

સૂરજનાં તાંતણામાં ડૂબેલી ઘટનાઓ,

ફાનસનાં અજવાળા ચૂએ;

પડછાયા ઓગળીને અંધારું થાય,

અને શમણાની ઓસરીમાં રૂએ.

બારીને ઝાપટીને ચોક્ખી કરૂં ત્યાંતો,

સેપટ ઉડે છે અણધારી હો..

રાત આખી આસપાસ સૂતાં આ ઉજાગરાને

વહેલી સવારે સંજવારી…

ચુલા પર સાચવીને કરવા મૂક્યો છે,

મેં પાછલી ઉમરનો વઘાર;

આંખોની નીચેનાં કુંડાળા શોભે છે,

વેદાનાનો લીલો…

સુખનું સરનામું આપો;

જીવનના કોઈ એક પાના પર એનો નકશો છાપો;

સુખનું સરનામું આપો.

સૌથી પહેલાં એ સમજાવો ક્યાંથી નીકળવાનું ?

કઈ તરફ આગળ વધવાનું ને ક્યાં ક્યાં વળવાનું ?

એના ઘરનો રંગ કયો છે, ક્યાં છે એનો ઝાંપો ?

ચરણ લઈને દોડું સાથે રાખું ખુલ્લી આંખો;

ક્યાંક છુપાયું હોય આભમાં તો ફેલાવું પાંખો;

મળતું હો જો મધદરિયે તો વહેતો મૂકું તરાપો !

કેટલા ગાઉ, જોજન, ફર્લાંગ કહો કેટલું દૂર ?

ડગ માંડું કે મારું છલાંગ, કહો કેટલું દૂર ?

મન અને મૃગજળ વચ્ચેનું…

મેં તો ઝેર નો કટોરો સ્હેજ પીધો, ને અંગ અંગ મીરાં ફૂટી…!

મેં તો હાથ મહીં હાથ સ્હેજ લીધો, ને ચાર પાંચ રેખા ટુટી..!

મીરાંની આંખમાંથી નીતરે છે રોજ બની વહેલી સવાર એક ઝરણું,

મીરાંનાં તંબુરથી ટુટેલાં તાર મારાં આંગણાનું બોલકણું તરણું,

રાણાને સંદેશો મોકલવા કલમ લઇ બેઠી ત્યાં શાહી સહેજ ખુટી…!

રાધા બનીને સહેજ કહું છું હું ક્હાન, ત્યાં તો પારધીએ તીર એક તાંકયું,

શબરીનાં બોરમાંથી કાંટાને કાઢ્તા જીવનનું ઝાડ ખૂબ થાક્યું,

ગિરિધર નાગર ને રીઝ્વવા નાચું ત્યાં ઘુંઘરુની ગાંઠ એક…

એક પ્રખ્યાત વક્તાએ હાથમાં ૧૦૦૦ રૂપિયાની નોટ

રાખીને ભાષણ આપવાનું શરુ કર્યું. આખો સભાખંડ

ચિક્કાર ભરેલો હતો. ભાષણ શરુ કરતાજ તેમને

હાથમાં પકડેલી સોની નોટ બતાવતા પૂછ્યું, “કોને

જોઈએ છે આ ૧૦૦૦ રૂપિયાની નોટ ?”

ધીમે ધીમે એક પછી એક હાથ ઉપર થવા લાગ્યા.

એમને કહ્યું, “ભલે, જેટલાએ હાથ ઉપર કાર્ય છે તે

બધાને હું આ ૧૦૦૦ ની નોટ આપીશ પણ એ

પેહલા…

આપી આપીને તમે પીંછું આપો

સજન ! પાંખો આપો તો અમે આવીએ…

ચાંદો નીચોવી અમે વાટકા ભર્યા

ને એને મોગરાની કળીએ હલાવ્યા,

આટલા ઉઝરડાને શમણું ઓઢાડી

અમે ઊંબરની કોર લગી લાવ્યાં

આપી આપી ને તમે ટેકો આપો

સજન ! નાતો આપો તો અમે આવીએ…

કાગળમાં કાળઝાળ રેતી વિંઝાય

અને લેખણમાં છોડી છે લૂ;

આંગળિયું ઓગળીને અટકળ થઈ જાય

અમે લખીએ તો લખીએ પણ શું ?

આપી આપી ને તમે…

તારી હથેળીને દરિયો માનીને કોઇ ઝંખનાને સોંપે સુકાન;

એને રેતીની ડમરીનો ડૂમો મળે, એનો અલ્લાબેલી.

ખજૂરીની છાયામાં વરસે છે ઝાંઝવા ને વેળુમાં તરસે છે વ્હાણ;

કૂવાથંભેથી હવે સોણલાં રડે ને કોરી આંખોને અવસરની જાણ.

તારી હથેળીને રેતી માનીને કોઇ ઊંટોના શોધે મુકામ;

એને કોરીકટ માછલીની જાળો મળે, એનો અલ્લાબેલી.

કોની હથેળીમાં કોનું છે સુખ, કોને દરિયો મળે ને કોને રેતી?

વરતારા મૌસમના ભૂલી જઇને એક ઝંખનાને રાખવાની વ્હેતી.

તારી હથેળીને કાંઠો માનીને કોઇ લાંગરે ને ઊઠે…

તુજ બેવફાઈમાં છે વ્યથા કોણ માનશે!
જે જોઈ છે મેં તારી દશા કોણ માનશે?

મારા ગુનાહો જોઈ, મને બેશરમ ન માન,
સાથે જ ભોગવું છું સજા કોણ માનશે?

દિલ મારું, પ્રેમ મારો, અને એમની શરત!
મેં ખુદ કહી છે કેટલી ‘ના’ કોણ માનશે?

વરસો થયા હું જેમની મહેફીલથી દૂર છું,
ત્યાં પણ હજી છે મારી જગા કોણ માનશે?

છે ખુશનસીબ વ્યક્ત કરે જે ઉદારતા,
દિલમાં રહી ગઈ તે દયા કોણ માનશે?

જે વાત પર બધાએ શિખામણ દીધી ‘મરીઝ’,
સંમત હતો હું એમાં ભલા કોણ માનશે?