એક શહેરમાં એક વિશિષ્ટ હરિફાઇ રાખવામાં આવી. નગરની વચ્ચોવચ એક સરોવર હતુ એ સરોવરમાં અનેક સાપ રહેતા હતા અને બીજા ઝેરી જળચરો પણ હતા. હરિફાઇ એવી હતી કે બધા વિધ્નો પાર કરીને સરોવરની વચ્ચે ઉગેલા કમળના ફુલમાંથી એક ફુલ લાવવાનું હતું.



લોકો આ રસપ્રદ હરિફાઇ જોવા માટે એકઠા થયા પરંતુ કોઇ સરોવરમાં પડવા તૈયાર નહોતું. અચાનક એક યુવાને સરોવરમાં કુદકો માર્યો. સરોવરમાં પડતા જ એણે કિનારા તરફ ઉંચે જોયુ. અનેક લોકો ઉભા હતા અને આ યુવાનને સાબાસી આપત…

નયન થી નયન મળ્યા ને મન મારું ખોવાઈ ગયું ,

સમય વહેતો ગયો પણ તોયે મને ના સમજાયું !



તારી આંખો માં એવું તે શું હતું એ મારાથી ના કળાયું ,

જીવન ની શરૂઆતની અણસમજ માં ઘણું ગુમાવ્યું ,



જે ત્યારે ના સમજાયું એ વર્ષો પછી મને સમજાયું ,

સબંધની ગહેરાઈ કેટલી છે એ હવે મને સમજાયું ,



ધન્ય એ ઘડી ,ધન્ય એ ધરા ,જ્યાં મારું મન ખોવાયું ,

આજે એ યાદ…

What is LOVE?
L-Levani nahi kaik aapvani bhavna
O-Ochhu medavi vadhu tyag karva ni bhavna
V-Vishwas atut hovani bhavna
E-Ek thava ni bhavna.

Happiness is original
Happiness is natural
Happiness is eternal

Happiness is in mind
Happiness is in body
Happiness is within

Happiness is Almighty
Happiness is hearty
Happiness is healthy
Happiness is wealthy
Happiness is honesty
Happiness is worthy

Happiness is original 
Happiness is originial

સંબંધ એટલે શું?

"સંબંધ એટલે સમ-બંધ,

સરખો પ્રેમ, વ્યહવાર અને લાગણીઓ!

સંબંધ એટલે યે જવાની હે દીવાની મૂવીની નૈનાની મૂંઝવણ,

સંબંધ એટલે ડોરેમોન કાર્ટુનમાં સુઝુકાની નિર્દોષતા,

સંબંધ એટલે જગજીત સિંઘની ગઝલમાંનું દર્દ,

સંબંધ એટલે ચેતન ભગતની નોવેલ્સમાં આવતા લવ-સેક્સ અને ધોખાના ઉતાર-ચઢાવ,

સંબંધ એટલે મહિનાના અંતે ખેંચાઈ જતા મિડલ ક્લાસી પરિવારમાં રહેલો સંતોષ,

સંબંધ એટલે જીગરજાન…

तुम मिलो ना मिलो मिलने का गम नहीं;
तुम पास से निकल जाओ तो मिलने से कम नहीं;
माना कि तुम्हे कद्र नहीं हमारी;
पर उनसे पूछों जिन्हें हम हांसिल नहीं।

તમારો પ્રેમ પાંમવાની ઝંખના મારી હદે એટલી બધી તીવ્ર બની ગઇ છે કે 
હું મૃગજળ ને પણ પી શંકુ છું. ભલે તમે મારાથી દુર રહ્યા. 
પરતું તમારા પ્રેમ નું અને મિલન નું હું આભાસી શુઃખ માણી સંકુ છું.
હવે તો બસ તમારા દશૅન જ મારા નયન ના શ્વાસ છે...

આ જિંદગી આમ જુઓ તો અમારી છે
પણ એમા થોડી મહેરબાની તમારી છે
ભલે ને ઉગી તમારા હાથમાં એ રેખાઓ
પણ એમા કિસ્મત લખેલી અમારી છે.

સરળતાથી જગતમાં વહેવું પડે છે,
આમ બધાને જીવનને જીવવું પડે છે. 
દુનિયાને ઝાકમઝોળ છોને માણી લીધી,
અંતે ઘરના ઘરે જ આવવું પડે છે.
બનાવવી જ હો જો જીંદગીને “સરળ”,
સહનશીલતાના ફુવારે નહાવું પડે છે..

શબ્દને બાંધી શકો તો બાંધજો 

મૌનને વાંચી શકો તો વાંચજો 



શબ્દથી છલકે સદા બસ માંગણી 

મૌનની ભીતર વસી છે લાગણી 



શબ્દની ઉંચાઈ બસ શણગાર…

Zindagi unke bina adhuri hai,

na jane q unke aur mere bichye duri hai,



sochta hu kabhi naraz rahu

par kya karu, Uski 1 muskan hi meri kamzori hai..  

 …

ઘરની દીવાલને કંકુના થાપામાં હથેળીનો સ્પર્શ સોંપી વિદાય થવાની ક્ષણો આવી ગઈ છે. અસ્તિત્વ રડી પડે છે. આંસુ ખાળી શકતા નથી. માતાપિતાની હથેળી છૂટી રહી છે અને તે પોતાની હથેળીનાં સ્પર્શની મુલાયમ યાદ દિવાલમાં રોપીને હવે જઈ રહી છે. સમય સરકતો રહેશે, ઋતુ નવી નવી આવતી રહેશે. દિવાલ પરનાં થાપા ધીમે ધીમે ઝાંખા બનતા જશે પરંતુ તે સ્પર્શ, તે સંવેદના કે તે અહેસાસ કદી ઝાંખો નહીં પડે. દીકરી, એક શમણું હથેળીમાંથી હવે સરકી ગયું છે.



બીજા દિવસની સવાર ઊગે છે પરંતુ હવે તે ચંચળ પગલાં નથી, મીઠી…

એક કલાકાર હતો.



રોજ નાટકમાં કામ કરે.



એક દિવસ એક વ્યક્તિએ તેને પૂછયું કે નાટકમાંથી તમે તમારી જિંદગીમાં શું શીખ્યા?



નાટકના એ કલાકારે સરસ વાત કરી.



તેણે કહ્યું કે,



નાટકમાંથી એક જ વસ્તુ હું શીખ્યો છું કે તમારો રોલ પૂરો થઈ જાય એટલે તમારે સ્ટેજ છોડી દેવાનું છે ...!



આપણે કંઈ છોડતાં નથી એટલે જ દુઃખી થઈએ છીએ.



આપણને ઘણી વખત ખબર જ નથી પડતી કે

આપણો રોલ ક્યાં પૂરો થાય છે…

Zindagi unke bina adhuri hai,

na jane q unke aur mere bichye duri hai,



sochta hu kabhi naraz rahu

par kya karu, Uski 1 muskan hi meri kamzori hai..  …

અમે તો સપનાં જોવા આંખ બંધ કરી બેઠા,
બંધ આંખે જગત આખું ખોઈ બેઠા,
દિલ આપી દીધું કોઈકને રમત રમત માં,
સપનામાં પણ સર્વસ્વ ખોઈ બેઠા,
કેટલાય કહી ગયા ના રમશો આ રમત,
જીતીને પણ અમે તો બધું હારી બેઠા...