તમે ઓળખતા નથી, એમ હું પણ તમને આમ ક્યાં ઓળખું છું!?’-- રાઘવજી માધડ

હૃદય સોંસરવું ઊતરી ગયું
બીજલ ધીમા અને દર્દભર્યા અવાજે બોલી: ‘તમારાં મમ્મી અને મારા પપ્પા, બંનેની સ્થિતિ સરખી છે. ન કહેવાય, ન સહેવાય એવી...’ અનુપ એક કાને અને એક ધ્યાને થઇ ગયો.
 
તે સહેજ મરકીને બોલી: ‘તમે ઓળખતા નથી, એમ હું પણ તમને આમ ક્યાં ઓળખું છું!?’ પછી ખળખળતા ઝરણા જેવું હસવા લાગી. ‘પણ આપણે વરસોથી પરિચિત હોઇએ તેવું લાગે છે.’ બીજલના ચાબુક જેવા સ્વરે અનુપ ચોંકી ગયો. થયું કે પોતે ભયંકર ભૂલ કરી બેઠો છે. સાવ અજાણી યુવતી સાથે આવા એકાંત સ્થળે ન આવવું જોઇએ. ‘શું વિચારમાં પડી ગયા!?’ બીજલના પ્રશ્ને પોતાની તંગડી ઊંચી રાખતાં બોલ્યો: ‘હું એમ વિચારું છું કે, આવી અજાણી જગ્યાએ આવતા તમને કંઇ ડર ન લાગ્યો!?’
 
 બીજલે ધારદાર નજરે અનુપ સામે જોયું પછી આંખો વીંધીને કહ્યું: ‘આ સવાલ તમારી જાતને પૂછો!?’ સાથે સ્પષ્ટતા કરતાં કહ્યું: ‘જાત એટલે કાસ્ટ નહીં, સમજાય છેને મારું કહેવું?’ અનુપ એમ જ સાંભળતો રહ્યો. ‘ડર તમને લાગે છે-આ છોકરી કંઇ આડુંઅવળું કહેશે. ફરિયાદ કરશે તો હાલત નહીં જિંદગી બગડી જશે. આવું મનમાં થાય છે ને!?’ યુવતીએ પોતાને અંદર અને બહારથી આબાદ રીતે પકડી લીધો હતો. પોતે પૂરેપૂરો ફસાઇ ગયો છે. અહીં બચાવનાર પણ કોઇ નથી. અનુપને કમકમાં આવી જાય, ડરી જવાય તેવી બિહામણી કલ્પનાઓ અજગરની જેમ ભરડો લેવા લાગી. અનુપના મોં પરનું નૂર ઊડી ગયું.
 
પુરાતન-વિજયનગરની પોળોનાં જંગલનું સ્થળ છે. વસંતના પછીનું નવપલ્લવિત નજરાણા જેવું એકાંત નટખટ નટવરની જેમ અડપલાં કરે છે. અનુપને હતું કે યુવતી સાથે પ્રેમાલાપ થશે. પ્રણયના ફાગ ખેલવાની મજા આવશે. પણ મજા માથે પડી હોય તેવું લાગ્યું. થયું કે સહીસલામત નીકળી જવાય તો સારું. શરીરે પરસેવાના રેગાડા ઊતરવા લાગ્યા. યુવાનીની આ મજા ગણો કે સજા પણ એક વખત તો પરિણામની પરવા કર્યા વગર અખતરો કરી જ લે. 
 
અહીં પણ એમ જ બન્યું છે, અનુપ પર બીજલનો ફોન આવ્યો હતો અને તેમાં કહ્યું હતું કે, ‘હું મળવા માગું છું. આપણા મળવાથી બંનેની મૂંઝવણ દૂર થશે!’ અનુપ તો આશ્ચર્યચકિત થઇ ગયો હતો. કોઇ સસ્પેન્શ કથામાંથી પસાર થઇ રહ્યો તેમ થવા લાગ્યું હતું. ‘જુઓ મને આપની વાત સમજાતી નથી.’ ત્યાં વાત વચ્ચેથી કાપીને બીજલ બોલી હતી: ‘મળશો એટલે બધું સમજાઇ જશે અને સમજવા માટે રૂબરૂ મળવું તો પડેને!?’ અનુપ મૌન થઇ ગયો હતો. પછી થોડીવારે કહ્યું હતું, ‘હું આપને વિચારીને કહું છું!’ આમ પણ કોઇ અજાણી સ્થિતિ એકદમ ધસી આવે.  સામેની વ્યક્તિ ખૂબ જ ઉતાવળ કરે. લાલચ આપે ત્યારે ખંત અને ધીરજથી કામ લેવું પડે. તેના માટે શંકા ઊભી કરવાના બદલે એક પગથિયું આપી દેવું. ફરી મળીશું તેવો વાયદો કરી લેવો. તેથી સમય તેનું કામ કરી લેશે, સાચી વાત સામે આવીને ઊભી રહેશે. ત્રીજા દિવસે ફરી બીજલનો ફોન આવ્યો હતો. 
 
તેણે કહ્યું હતું: ‘અનુપકુમાર! શાંતિથી વિચારવાના બદલે અશાંત થઇ ગયા છો. જાતજાતના સવાલો સતાવવા લાગ્યા છે, પણ રૂબરૂ મળવામાં તમારે ક્યાં કશું ગુમાવવાનું છે? અને એક છોકરી તરીકે મારે ગુમાવવાનું છે!’ બીજલનું કહેવું તદ્દન સાચું હતું. તેની વાત પર થોડો વિશ્વાસ બેઠો. અનુપને ચાનક પણ ચઢયું. છોકરી સામેથી કહેતી હોય પછી શું? અનુપે હા કહીને પૂછ્યું હતું, ‘બોલો ક્યાં મળીશું!?’ સામે બીજલે કહ્યું હતું, ‘સ્થળ તમારી કલ્પના બહારનું છે. વિજયનગરના પોળોના જંગલમાં!’ પછી અનુપને બોલવાની તક આપ્યા વગર જ ઉમેર્યું હતું: ‘આ સ્થળનું નામ તમારાં મમ્મી પાસેથી ક્યારેક સાંભળ્યું હશે!’ અનુપ તો સ્ટેચ્યુ થઇ ગયો હતો. 
 
ત્યાં બીજલે ઉમેરણ કરતાં કહ્યું હતું: ‘આજે ચૌદ એપ્રિલ, સ્ત્રીઓ અને દલિતોદ્ધારક ભારતરત્ન ડૉ. આંબેડકર જન્મજયંતી છે. આટલી વાત પરથી બધું જ સમજાય તેવા અબુધ તો તમે નથી જ!’ એ રાત્રિએ અનુપ ઊંઘી શક્યો નહોતો. મમ્મીના વિચારો ઘેરી વળ્યા હતા. એક સંતાન માટે આ સ્ત્રી પોતાની લીલીછમ જિંદગીને વેરાનવગડાની માફક પસાર કરી રહી છે. જગતનાં ઝેર પીને જીવી રહી છે. ત્યાં વૃક્ષના છાંયે ઊભા રહેવાનો ઇશારો કરી બીજલ બોલી: ‘અહીં છાંયે, બેસો.’ બંને અબોલપણે બેઠાં રહ્યાં. 
નર્યા એકાંતમાં સૂકા પર્ણનો મર્મર અવાજ કર્ણપ્રિય લાગતો હતો. વનરાઇ વિશ્રંભકથાને સાંભળવા પલાંઠી વાળીને બેસી ગઇ હતી. બીજલ ધીમા અને દર્દભર્યા અવાજે બોલી: ‘તમારાં મમ્મી અને મારા પપ્પા, બંનેની સ્થિતિ સરખી છે. ન કહેવાય, ન સહેવાય એવી...’ અનુપ એક કાને અને એક ધ્યાને થઇ ગયો. બીજલ પોતાના વિશે ઘણું બધું જાણે છે. પણ આ બધું શું છે. શું કરવા માગે છે. શું ઇચ્છે છે? તે અનુપને પોતાની સમજ બહારનું હોય તેમ લાગતું હતું. ક્ષણે ક્ષણે મનમાં ચિત્ર બદલાતું હતું. 
 
શ્વાસ ઘૂંટી બીજલ બોલી: ‘તમને નથી લાગતું કે યંગસ્ટર્સ કરતાં પણ આધેડવયની વ્યક્તિઓની સમસ્યા વધારે વિકટ છે!’ વાત તદ્દન સાચી છે. પચાસ વરસ કે તેની આસપાસ પહોંચેલા ઘણા લોકો આમ તો બે ભવ જીવી રહ્યા છે. તે કેડી પર પગપાળા ચાલ્યા છે અને ફોરટ્રેક રોડ પર પણ ચાલે છે. કાગળ પણ લખ્યો છે અને કોમ્પ્યુટર પર ઇ-મેઇલ પણ કરે છે. ગામડાંની ગરીબાઇનો ખ્યાલ છે અને શહેરનો ઝગમગાટ પણ જોયો છે. તે નવા અને જૂના જમાનાનો સંધિકાળ છે. તેનાથી જૂનું છુટતું નથી અને નવું સ્વીકારાતું નથી. વળી, જે વૃદ્ધ છે તેના માટે તો આ જમાનો જાદુઇ નગરી જેવો લાગે છે. તે આજના તાલ અને બેતાલને વિસ્મયથી જુએ છે, સાંભળે છે.
 
અનુપને થયું કે દાળમાં કંઇક કાળું છે. આ છોકરી ગેમ ખેલી રહી છે. પાછું એમ પણ થયું કે, દીકરી પપ્પાની વાતે ક્યારેય ગેમ ન રમે. અનુપ અબોલ રહ્યો. રડ્યાખડ્યા મુલાકાતીઓ સિવાય પોળોમાં કોઈ નહોતું. પછી એકાએક શું સૂઝી આવ્યું તે અનુપે બીજલને સીધો જ સવાલ કરતાં પૂછ્યું: ‘મારાં મમ્મીના મોંએ આ પોળોનું નામ મેં સંભાળ્યું તેમ તેં તારા પપ્પા પાસેથી સાંભળ્યું છે!?’ સવાલના જવાબ સામે બીજલ મર્મભર્યું હસવા લાગી. પછી બોલી: ‘અહીં તેમની આંખો મળી હતી.’  બીજલની વાત પર સાક્ષી પુરાવતાં હોય એમ વૃક્ષનાં પાંચ-સાત પણોg એક સાથે ખરી પડ્યાં. ‘મેં આ બધું પપ્પાની ડાયરીમાં વાંચ્યું છે.’ પુરુષો આમ લખીને છુટી જાય છે જ્યારે સ્ત્રીઓ લોહીઝાણ ઘટના કે લીલીછમ વેદનાને મનની મંજુષામાં જીવનભર જતનથી સાચવીને, સંઘરીને રાખે છે. 
 
‘કાસ્ટના પ્રશ્નો ત્યારે પણ હતા અને આજે પણ એટલા જ વિકરાળ છે.’ અનુપ જાણે એક શ્લોકમાં આખી ગીતા સમજી ગયો. તે બેસી શક્યો નહીં. ઊભો થઇ આમતેમ ઘૂમરીઓ લેવા લાગ્યો. સામે બીજલની સ્થિતિ પણ એવી જ હતી. હકીકત કહ્યાથી સ્થિતિ સુધરી જતી નથી. બંને તેજીલી તલવાર જેવી નજર ખેંચીને સામસામે ઊભાં રહ્યાં. પોળોનું સમધારણ થયેલું વાતાવરણ બંનેનો સંવાદ સાંભળવા તત્પર બન્યું હતું. અનુપ કશુંક બોલવા ગયો ત્યાં બીજલ ટહુકો કરતી હોય તેમ હળવેકથી બોલી: ‘મમ્મી, પપ્પા માટે નવેસરથી વિચારી ન શકાય!’ બીજલનું કહેવું અનુપના હૃદય સોસરવું ઊતરી ગયું.

Views: 74

Comment

You need to be a member of Facestorys.com to add comments!

Join Facestorys.com

Blog Posts

परिक्षा

Posted by Hemshila maheshwari on March 10, 2024 at 5:19pm 0 Comments

होती है आज के युग मे भी परिक्षा !



अग्नि ना सही

अंदेशे कर देते है आज की सीता को भस्मीभूत !



रिश्तों की प्रत्यंचा पर सदा संधान लिए रहेता है वह तीर जो स्त्री को उसकी मुस्कुराहट, चूलबलेपन ओर सबसे हिलमिल रहेने की काबिलियत पर गडा जाता है सीने मे !



परीक्षा महज एक निमित थी

सीता की घर वापसी की !



धरती की गोद सदैव तत्पर थी सीताके दुलार करने को!

अब की कुछ सीता तरसती है माँ की गोद !

मायके की अपनी ख्वाहिशो पर खरी उतरते भूल जाती है, देर-सवेर उस… Continue

ग़ज़ल

Posted by Hemshila maheshwari on March 10, 2024 at 5:18pm 0 Comments

इसी बहाने मेरे आसपास रहने लगे मैं चाहता हूं कि तू भी उदास रहने लगे

कभी कभी की उदासी भली लगी ऐसी कि हम दीवाने मुसलसल उदास रहने लगे

अज़ीम लोग थे टूटे तो इक वक़ार के साथ किसी से कुछ न कहा बस उदास रहने लगे

तुझे हमारा तबस्सुम उदास करता था तेरी ख़ुशी के लिए हम उदास रहने लगे

उदासी एक इबादत है इश्क़ मज़हब की वो कामयाब हुए जो उदास रहने लगे

Evergreen love

Posted by Hemshila maheshwari on September 12, 2023 at 10:31am 0 Comments

*પ્રેમમય આકાંક્ષા*



અધૂરા રહી ગયેલા અરમાન

આજે પણ

આંટાફેરા મારતા હોય છે ,

જાડા ચશ્મા ને પાકેલા મોતિયાના

ભેજ વચ્ચે....



યથાવત હોય છે

જીવનનો લલચામણો સ્વાદ ,

બોખા દાંત ને લપલપતી

જીભ વચ્ચે



વીતી ગયો જે સમય

આવશે જરુર પાછો.

આશ્વાસનના વળાંકે

મીટ માંડી રાખે છે,

ઉંમરલાયક નાદાન મન



વળેલી કેડ ને કપાળે સળ

છતાંય

વધે ઘટે છે હૈયાની ધડક

એના આવવાના અણસારે.....



આંગણે અવસરનો માહોલ રચી

મૌન… Continue

जिन्दा हों तो जिंदगी कि मिसाल बनो

Posted by Pooja Yadav shawak on July 31, 2021 at 10:01am 0 Comments

जिन्दा हों तो जिंदगी कि मिसाल बनो

झूठ का साथी नहीं सच का सवाल बनो

यूँ तो जलती है माचिस कि तीलियाँ भी

बात तो तब है जब धहकती मशाल बनो



रोक लो तूफानों को यूँ बांहो में भींचकर

जला दो गम का लम्हा दिलों से खींचकर

कदम दर कदम और भी ऊँची उड़ान भरो

जिन्दा हों तो जिंदगी कि मिसाल बनो

झूठ का साथी नहीं सच का सवाल बनो



यूँ तो अक्सर बातें तुझ पर बनती रहेंगी

तोहमते तो फूल बनकर बरसा ही करेंगी

एक एक तंज पिरोकर जीत का हार करो

जिन्दा हों तो जिंदगी… Continue

No more pink

Posted by Pooja Yadav shawak on July 6, 2021 at 12:15pm 1 Comment

नो मोर पिंक

क्या रंग किसी का व्यक्तित्व परिभाषित कर सकता है नीला है तो लड़का गुलाबी है तो लड़की का रंग सुनने में कुछ अलग सा लगता है हमारे कानो को लड़कियों के सम्बोधन में अक्सर सुनने की आदत है.लम्बे बालों वाली लड़की साड़ी वाली लड़की तीख़े नयन वाली लड़की कोमल सी लड़की गोरी इत्यादि इत्यादि

कियों जन्म के बाद जब जीवन एक कोरे कागज़ की तरह होता हो चाहे बालक हो बालिका हो उनको खिलौनो तक में श्रेणी में बाँट दिया जता है लड़का है तो कार से गन से खेलेगा लड़की है तो गुड़िया ला दो बड़ी हुई तो डांस सिखा दो जैसे… Continue

यूँ ही मिल जाती जिंदगी तो क्या बात थी

Posted by Pooja Yadav shawak on June 25, 2021 at 10:04pm 0 Comments

यूँ ही मिल जाती जिंदगी तो क्या बात थी
मुश्किलों ने तुझे पाने के काबिल बना दिया
न रुलाती तू मुझे अगर दर्द मे डुबो डुबो कर
फिर खुशियों की मेरे आगे क्या औकात थी
तूने थपकियों से नहीं थपेड़ो से सहलाया है
खींचकर आसमान मुझे ज़मीन से मिलाया है
मेरी चादर से लम्बे तूने मुझे पैर तो दें डाले
चादर को पैरों तक पहुंचाया ये बड़ी बात की
यूँ ही मिल जाती जिंदगी तो क्या बात थी
मुश्किलों ने तुझे पाने के काबिल बना दिया
Pooja yadav shawak

Let me kiss you !

Posted by Jasmine Singh on April 17, 2021 at 2:07am 0 Comments

वो जो हँसते हुए दिखते है न लोग अक्सर वो कुछ तन्हा से होते है पराये अहसासों को लफ़्ज देतें है खुद के दर्द पर खामोश रहते है जो पोछतें दूसरे के आँसू अक्सर खुद अँधेरे में तकिये को भिगोते है वो जो हँसते…

Posted by Pooja Yadav shawak on March 24, 2021 at 1:54pm 1 Comment

वो जो हँसते हुए दिखते है न लोग
अक्सर वो कुछ तन्हा से होते है
पराये अहसासों को लफ़्ज देतें है
खुद के दर्द पर खामोश रहते है
जो पोछतें दूसरे के आँसू अक्सर
खुद अँधेरे में तकिये को भिगोते है
वो जो हँसते हुए दिखते है लोग
अक्सर वो कुछ तन्हा से होते है

© 2024   Created by Facestorys.com Admin.   Powered by

Badges  |  Report an Issue  |  Privacy Policy  |  Terms of Service