માનુ છું કે તોફાનો વચ્ચે તરતાં આવડવું જોઇએ ,

પરંતુ , નજર સામે ચોક્કસ કિનારો હોવો જોઇએ .

હા, દરેક તકને મજબૂત પકડતાં આવડવું જોઇએ ,

પરંતુ , પામી શકે જે ધારદાર નજર હોવી જોઇએ .

હર દુ:ખમાં સુખી ક્ષણોને શોધતાં આવડવું જોઇએ ,

પરંતુ ,  હ્રદય પાસે ખાસ મોકળાશ હોવી જોઇએ .

આફતોને  અવસરમાં બદલતાં આવડવું જોઇએ ,

પરંતુ , પ્રભુ !  તારોય કંઇક ઇશારો હોવો જોઇએ .

‘આશિષ’જીન્દગીને સ્મારક થતાં આવડવું જોઇએ ,

પરંતુ ,…

વહી રહી છે લાગણી,

થઇ ઝરણું તમારી.

તણાઇ જવાનો અવસર,

એક નાનુ તરણુ બની.

ગુમાવુ દૂર રહીને,

એટલો હું બુઝદિલ નથી.

પાંગરી રહી કૂંપળો થઇ,

પ્રેમની સરવાણીએ તું.

જતન કરી ખીલવુ નહી,

એટલો હું આળસુ નથી.

પ્યાર તારો પામતાં

કોઇ આફત જો,

મોત થઇ આવશે તો,

કબર મહિં કોકની

સોડ તાણી શકે ના,

'આશિષ'-એટલો કમજોર નથી.

-'આશિષ' શીવાભાઇ સોલંકી.

ચૈત્ર વરસ્યો

વાટકી વહેવાર

ચોમાસે કીધો.

ભર ઉનાળે

વાદળ પરસેવ્યાં

ધરતી ભીની

પરોણાગત

ચૈતરના આંગણે

અષાઢ આયો !

રંગમાં ભંગ

ઉનાળાની આબરૂ

માવઠે લીધી.

-'આશિષ' શીવાભાઇ સોલંકી

કવિતા છે આપણી.....!

એમ કર, તુ તારૂ કર હું મારૂ…! ખોટી ફરીયાદ ના કર. અર્થોના અનર્થ ના કર, શબ્દોને બેહાલ ના કર. કવિતા છે આપણી ! ગમે તો તુ પ્યાર કર, મને ગમે તો હુ કરૂ. સપનામાં રાતને હેરાન ના કર, સવારને એની જાણ ના કર. લયનાં ઝૂમખાં દબાવ્યા ના કર, પંક્તિઓને તું રડાવ્યા ના કર. કવિતા છે આપણી ! ગમે તો તુ પ્યાર કર, મને ગમે તો હુ કરૂ. નજરની સફર રોક્યા ના કર, ચિત્રોને એના ટોક્યા ના કર. રંગોને જેમતેમ ઢોળ્યા ના કર, સેંથાને તુ વગોવ્યા ના કર. કવિતા છે આપણી ! ગમે તો તુ પ્યાર કર, મને ગમે તો હુ કરૂ.…

પ્રસન્નતાનુ મુજ પાસે હતુ જે પોટલું;

સ્મશાન પણ શોધ્યા કરે છે જીંદગી.

કફનની આબરૂને સો-સો સલામ હો;

ભેગા મળે સૌ પછી દફનાવે જીંદગી.

-‘આશિષ’ શીવાભાઇ સોલંકી

આકાશનુ સામ્રાજ્ય...

આકાશનુ સામ્રાજ્ય એટલે સ્વરાજ્ય અને સુરાજ્યનો સુમેળ કહેવાય. અણુયુધ્ધ કે કોલ્ડવોરનો ખતરો ક્યારેય નહી ! સૂર્ય,ચંદ્ર,તારા,ગ્રહો,નક્ષત્રો સૌની સ્થિતિને સૌ સ્વાધિન.અનુશાસનનુ અનુસરન બાકાયદા પાક્કું. અનુશાસનના સિધ્ધાંતોની કલમોની ગોખણપટ્ટી કરનાર વકિલો કે અનુસંધાન ટાંકીને જજમેંટ આપવાં પડે તેવા જજોની જરૂરીયાત ત્યાં પડતી નથી, કારણ કે એકબીજાની ભ્રમણકક્ષા છોડીને કોઇની સીમારેખા ઓળંગી જવાની દુષ્ટતાનો જન્મ ત્યાં થયો નથી.એટલે તો નિ:સીમ નિરાંત હોય છે. બસ, એટલે જ તો લોકો સ્વર્ગ…

શિયાળે ઉષામાં સૂકાતી રેતમાં ,

બચ્ચું એક ધ્રુજતું પડ્યું હતું-ખિસકોલીનુ...

સહજભાવે હાથમાં લીધું, જીવતું હતું !

ઘડિક્માં કળ વળીને ઊંચે જોયુ ,

હાશ ! થયુ મને ને આભાર માન્યો પ્રભુનો...

ખાવા આપ્યુ તો ચકચક ચણવા લાગ્યુ ,

લાગણી બતાવવા મેંય હળવેથી પૂછ્યુ-

“તું ય માણસ થૈ ને જન્મ્યું હોત ...તો ?”

ચમક્યું ,…

વસંતનાં વધામણાં...!

વ્હાલપનાં મોતીડાં ચારેકોર વેરાય અને વગડો આખ્ખે-આખ્ખો મ્હેંકે એ જ તો વસંતનો વરતારો . વસંતના આખા પરિવારને રૂબરૂ મળવાની મજા કંઇક ઓર હોય છે. આપણને સમયના હોય તો બારીમાંથી ડોકિયું કરી એકાદ મોહક સ્મિત આપી જવાનુ એ ચૂકતી નથી. સામે એક પળનોય વિલંબ કર્યા વિના સસ્મિત એક ઊનુઊનુ ચુંબન ચોડી દેવામાં વાંધો નહી. ખરી મજા તો એના આંગણે !

ફૂલને -‘કેમ ? મજામાં ? –પૂછવાની હિંમત થાય ખરી!  સુગંધના પરફેક્શનને પડકારાય ખરુ ? ટહૂકાને પબ્લિસીટી ડાઉન થવાનો ભય સતાવતો નથી. વળી, પતંગિયાને…

હું અને તું..................!

શ્વાસે શ્વાસે શબ્દ તમે ;

ને ઉશ્વાસે તે હું.

શબ્દે શબ્દે અર્થ તમે;

ને ઉદ્દગારે તે હું.

અર્થે અર્થે પ્રેમ તમે;

ને આનંદે તે હું.

પ્રેમરૂપે  પ્રકાશ તમે;

ને ઝળહળુ તે હું.

ઝળહળ ઝળહળ જ્યોત તમે;

ને જોઇ રહ્યો તે હું.

અનહદે છો નાદ તમે;

નાચી રહ્યો તે હું.

‘હું’ જ્યાં જ્યાં ત્યાં તમે;

ને તુંહીં તે તે હું.      –‘આશિષ’શીવાભાઇ સોલંકી (૭/૪/૨૦૧૩)