પાણીમાં ય જેમ મીન પ્યાસી છે;

ભીની આંખોમાં એવી ઉદાસી છે.



સર્વ સુખો વચ્ચે હર કોઇને અહિં;

હંમેશ કોઈ એકની ખોટ ખાસી છે.



ન પુછો મને આ માણસ કોણ છે?

જન્મથી મૃત્યુ સુધીનો પ્રવાસી છે.



આ આયનોય છેતરી રહ્યો છે મને;

કોનું પ્રતિબિંબ એમાં નિવાસી છે?



ન કર ફિકર મારી સનમ હવે તુ;

તેં આપેલ એકલતા મારી દાસી છે.



મળતા મળતા મળી જશે તન મન;

સોળ આના…

આપણી જિંદગીની કહાણીનો એટલો જ સાર છે;

જન્મથી મોત સુધીનો એનો વ્યાપક વિસ્તાર છે.



સુખ દુઃખ હર્ષ શોક લાગણીઓની રસલહાણ કર;

જે કંઈ તું આપે જિંદગી, મને એ સહુ સ્વીકાર છે.



જીવતા જીવતા જીવાય જશે જિંદગી તને એમ જ;

આવતા શ્વાસ, જતા ઉચ્છવાસને ખાસો સહકાર છે.



આમ જોઈએ તો હર શખ્સ એક સીધો માણસ છે;

દિલથી જોઈએ તો લાગશે એય એક અવતાર છે.



મોત, તું જીવે છે મારી અંદર મને જીવતો રાખવા;

એક દિ તું…

તને શું ખબર તારા વિના હવે શું થવાનું છે?

બસ જીવવા માટે હવે તો સતત મથવાનું છે.



આ કરો, પેલું કરો, આ ન કરો, પેલું ન કરો;

જિંદગીમાં મહત્વ નાના મોટા અથવાનું છે.



તારી યાદ બસ એક બહાનું બનીને આવી છે;

બાકી આંખોનું કામ તો અમસ્તું ય રડવાનું છે.



બહુ ચાહ્યું કે હું ય કદી મને સ્પર્શું તારી જેમ;

મારું પ્રતિબિંબ ક્યાં કદી ય મને અડવાનું છે?



તને દિલ સોંપવાનું એક ભલું કામ કર્યું છે…

એમની આંખોમાં લખ્યો’તો પ્યારનો પયગામ;

હતો અંગત તો ય એ વાંચી ગઈ સખી તમામ.



સીધા સાદા સનમ મારા, ને સીધી સાદી વાત;

દોસ્ત મારા એમની સાદગીમાં છે ભારે દમામ.



ક્યાં જાઉં એમને છોડીને હું હવે આ દુનિયામાં?

મારી જિંદગીની છે એમના હાથોમાં જ લગામ.



બહુ સાચવી તો ય ન સાચવી શક્યો હું ખુદને;

ઝુકાવી નજર કરી ગયા એ તો મારી કત્લેઆમ.



જિંદગીની સફરમાં હતો મુસાફર…

મને એ યાદ કરે તો જીવને થોડી હાશ રહે છે;

એ મને વીસરે ત્યારે દિલ થોડું ઉદાસ રહે છે.

એવું સાવ અચાનક થઈ જાય છે સૌની સાથે;…

સાવ અધૂરી રહી ગઈ છે એમ તો કેટલીય હજુ;

ને જન્મે છે દિલમાં રોજ રોજ એક નવી આરજૂ.



તું જો ખુદા હાથ રાખે મારા સર પર એક વાર;

તો હર નમાજ પહેલાં કરું મારા આંસુંઓથી વજૂ.



લખું લખું ને હું શું લખું તારા વિશે સનમ વધુ?

તારા વિશે કંઈક લખી શકું હું,નથી એટલું ગજુ.



તુ માને ન માને,મને ચાહે ન ચાહે તારી મરજી;

હું નિશદિન હરપળ, જાગતા સુતા તને જ ભજુ.



સાથ જો…

જિંદગી છે તો હાર કે જીત થયા રાખે;

બેવફા સાથે ય કદીક પ્રીત થયા રાખે.

એઓ બોલતા નથી કદી હોઠ ખોલીને;…

માનસ મહેતાએ ડાબી જમણી તરફ નજર કરી કાળજીપુર્વક લેઈન બદલી. રૂટ એઈટી હાઈવે પર રોજ કરતા શુક્રવારે વધારે ટ્રાફિક હોય એની લૅક્સસ એણે ત્રીસ માઈલની મંદ ગતિએ ચલાવવી પડતી હતી. કારની ઓડિયો સિસ્ટમ પર જગજીસિંગ અને લતાજીના સંયુક્ત સ્વરમાં ગવાયેલ ગઝલ ગુંજી રહી હતીઃ હર તરફ હર જગહ બેસુમાર આદમી…સુબહસે શામ તક બોજ ધોતા હુઆ અપની હી લાશકા ખુદ મજાર આદમી…

-વાહ.. માનસ મ્લાન હસ્યોઃ કેટલું સચ છેઃ અપની હી લાશકા ખુદ મજાર આદમી……

વાત સાવ એ નાનકડી છે ઓ દોસ્ત, એમાં કોઈ રાઝ નથી;

સાથે તો ઘણા ચાલ્યા મારી, પણ એમાં કોઈ હમરાઝ નથી.

ઇશ્ક કરવાની રીત અનોખી મારી, અલગ છે અંદાઝ…

દોસ્તો તમે જ  કહો આ તે કેવી લાચારી છે?

કહી નથી શકતો એને જે વાત મેં વિચારી છે.

હસતા હસતા હણી નાંખ્યો કાતિલ…

એક અધૂરી ઇચ્છા સાવ અચાનક જ મનમાં ક્યાંક સળવળે છે;

અને પછી એ પુરી કરવા હર શખ્સ જિંદગી આખી ટળવળે છે.



છેતરવાનું અને છેતરાવાનું હવે સાવ સહજ થઈ ગયું છે યાર;

પણ સાલુ દિલમાં લાગી આવે જ્યારે આપણું જ અંગત છળે છે.



સાકી આ પયમાનાનું મારે શું કરવું હવે તો તું કહે મને એ વિશે;

એક તો છે એમાં બહુ મોંઘી મદિરા ને એ ચારે…