હે પ્રભુ, સંજોગો વિકટ હો ત્યારે સુંદર કેમ જીવવું તે મને શીખવ. બધી બાબતો અવળી પડતી હોય ત્યારે, હાસ્ય અને આનંદ કેમ ન ગુમાવવા તે મને શીખવ. પરિસ્થિતિ ગુસ્સો પ્રેરે તેવી હોય ત્યારે શાંતિ કેમ રાખવી તે મને શીખવ. કામ અતિશય મુશ્કેલ લાગતું હોય ત્યારે,ખંતથી તેમાં લાગ્યા કેમ રહેવું તે મને શીખવ. કઠોર ટીકા ને નંિદાનો વરસાદ વરસે ત્યારે, તેમાંથી મારા ખપનું ગ્રહણ કેમ કરી લેવું તે મને શીખવ. પ્રલોભનો, પ્રશંસા, ખુશામતની વચ્ચે તટસ્થ કેમ રહેવું તે મને શીખવ. ચારે બાજુથી મુશ્કેલીઓ ઘેરી વળે, શ્રદ્ધા ડગુમગુ થઈ જાય,…

આશ્ચર્ય એ જ વાતનું મનમાં રહ્યા કરે, ખાલીપણાનું ભાન કોઈને નડે નહીં. વનમાં ભૂલીને ભાન, રઝળતા પ્રવાસને, ઊડતાં ઝીણાં પતંગિયા નજરે ચડે નહીં. દૃશ્યોની પાર જાઉં છું ક્યારેક ટહેલવા, આંખો મીંચાઈ જાય પછી ઊઘડે નહીં. એના જીવનમાં હોય નહીં કોઇ તાજગી, રસ્તામાં ચાલતાં જે પડે આખડે નહીં. મારી લથડતી ચાલના કારણમાં એટલું, હોવાપણાનો ભાર હવે ઊપડે નહીં. રસ્તામાં કોઈ ફૂલ શા માણસ મળ્યા હશે, નહીંતર ‘અનિલ’ આટલો મોડો પડે નહીં. - અનિલ જોશી

ઝાડ એના પાંદડાંને પૂછે છે- કેમ ?

તું મારું નથી એવો શા માટે પડ્યો તને વ્હેમ?

ઝાડ એના પાંદડાંને પૂછે છે- કેમ ?

તું મારું નથી એવો શા માટે પડ્યો તને વ્હેમ?

પાંદડાએ પૂછ્યુ કે, મારું નામ પાન છે

તો શા માટે તારું નામ ઝાડ છે?

શા માટે તારી ને મારી વચ્ચાળ

આમ ડાળી ને ડાળખાંની આડ છે?

ઝાડવું કહે કે તારી વહાલુડી લીલપને સાચવું છું, આવડે છે એમ!

પાંદડું કહે કે, મારે અડવું આકાશને

ને તું મને શા માટે બાંધતું ?

ઝાડવું કહે કે, એ તો ધરતીનું વ્હાલ…

પાંદળુ કેવી રીતે પીળું થયું કોને ખબર ? એટલે કે ઝાડમાંથી શું ગયું કોને ખબર ? શહેર પર ખાંગી થઈ વરસી પડી આખી વસંત, એક જણ નખશિખ ઊજ્જડ રહી ગયું કોને ખબર ? શાહીમાંથી આમ કાં ઢોળાય છે તારા સ્મરણ એને મારું એક મન ઓછું પડ્યું કોને ખબર ? સ્વપ્નમાં વહેતી’તી નહેરો તારા ચહેરાની સતત, ને સવારે આંખમાંથી શું વહ્યું કોને ખબર ? માછલીએ એકદા જળને પૂછ્યું : તું કોણ છે ? એના ઊત્તર શોધવા જળ ક્યાં ગયું કોને ખબર ? મેં અરીસાને અમસ્તો ઉપલક જોયો ‘રમેશ’, કોણ એમાંથી મને જોતું રહ્યું કોને ખબર ?

આંખોમાં આવી રીતે તું દ્શ્ય ન મોકલાવ ખાલી થયેલ ગામમાં જાસો ન મોકલાવ ફૂલોય પૂરબહારમાં હિંસક છે આજકાલ રહેવા દે, રોજ તું મને ગજરો ન મોકલાવ તું આવ, કે પાડી રહ્યો છું સાદ હું તને પહાડોની જેમ ખોખરો પડઘો ન મોકલાવ ખાબોચિયું જ આમ તો પર્યાપ્ત હોય છે હોડી ડુબડવાને તું દરિયો ન મોકલાવ થોડોક ભૂતકાળ મેં આપ્યો હશે,કબૂલ તું એને ધાર કાઢીને પાછો ન મોકલાવ

नयी-नयी पोशाक बदलकर, मौसम आते-जाते हैं, फूल कहॉ जाते हैं जब भी जाते हैं लौट आते हैं।......... ... शायद कुछ दिन और लगेंगे, ज़ख़्मे-दिल के भरने में, जो अक्सर याद आते थे वो कभी-कभी याद आते हैं।

सदमा तो है मुझे भी के तुझसे जुदा हूँ मैं लेकिन ये सोचता हूँ के अब तेरा क्या हूँ मैं बिखरा पड़ा है तेरे घर में तेरा वजूद बेकार महफिलों में तुझे ढूँडता हूँ मैं ना जाने किस अदा से लिया तूने मेरा नाम दुनिया समझ रही है के सब कुछ तेरा हूँ मैं ले मेरे तजुर्बों से सबक़ ऐ मेरे रक़ीब दो-चार साल उम्र में तुझसे बड़ा हूँ मैं

આ હું અને સાગર, અને આકાશ-બીજું કૈ નહીં મોજાં અને આ રેત ને ખારાશ-બીજું કૈ નહીં . કાંઠા ઉપર ફરતા મળે મોતી વળી શાના? અરે, આ તૂટેલા શા છીપલા, આ વાસ –બીજું કૈ નહીં અકકેક પળનું આવવું પાછાં જવું શું કારણે ? બસ, રાત ને દિવસ અને આ શ્વાસ બીજું કૈ નહીં . હોઈ શકે છે દૂરનું –કોઈ ઘણું પોતીકડું, ને પારકું પણ હોય પસોપાસ –બીજું કૈ નહીં । હૈયું ફરી છલકે, વહેતું રહે પાણી રૂપે , કૈ પૂર કૈ કાદવ અને લાલસ બીજું કૈ નહીં મિત્રો, ચલો ,દિલની કહું વાતો બધી નાનીસૂની, અટકળ અને આઘાત ને અવકાશ બીજું કૈ નહીં।

પંખીઓ ઉડવાના ક્લાસ નથી ભરતા

ન માછલી સ્વિમિંગ પુલ જાતી

ખુશબુએ વાયરાનું ટ્યૂશન ક્યાં રાખ્યુંછે?

તો પણ એ કેવી ફેલાતી

તમરો વિશારદ નથી તોય ગાય,

કહે ફૂલોને કાનમાં પતંગિયા

બેટરીનું  ખાનું વિજ્ઞાન નથી જાણતા

તો પણ શું ચમકે છે આગિયા॰

ઝરણાંઓ પૂછીને ભૂસકો ન મરતાં

કેટલીક મળવાની ખ્યાતિ...પંખીઓ.

ઝાડવાઓ યોગાસન શીખ્યા નથી જ .

છતાં ઊભા અઠંગ ચરણે

કીડી મંકોડાને ચિંતા ક્યાં હોય છે

કોણ મારી દીકરીને પરણેય

ઈર્ષ્યા આવે…

પન્નીને પહતાય તો કે’ટો ની.

વાહણ જો અથડાય તો કે’ટો ની.

અમના તો કે’ટો છે કે પાંપણ પર ઊંચકી લેમ.

પછી માથે ચડી જાય તો કે’ટો ની.

અમના તો પ્યાર જાણે રેહમની ડોરી.

એના પર લૂગડાં હૂકવાય તો કે’ટો ની.

”એની આંખોના આભમાં પંખીના ટોળાં…”

પછી ડોળા દેખાય તો કે’ટો ની.

હમ, ટુમ ઔર ટન્હાઇ,બધું ઠીક મારા ભાઇ

પછી પોયરાં અડ્ડાય તો કે’ટો ની.

                                          --રઈશ મનીયાર