ચડતા ચોમાસે ખરતો ઉનાળો,

પેહલા હાથોમાં હાથ,

'ને પછી, મ્હેકે છે માળો.

વસંતે ટહુકો કાર્યની જાણ થઇ ત્યાં,

હૈયા માં લાગણીઓ માંડે સરવાળો,

એક તું અને એક હું,

'ને પછી અઢી અક્ષરનો ટાળો.

આ

કેવો સમય છે?

સુશ્કતાથી ભીંજાયો સોંસરવું,

ને છતાં,

હૈયામાં લાગણીનું પૂર.

આંસુ નો દરિયો લઈને બેઠો છું,

ને તરસ રડાવે.

આંખ મીચું તો સપના કલ્પું,

ખોલું તો જાણે દુકાળ.

શોધ એક ક્ષણની કરવા બેસું તો, 

ગતિની મોત પર હસું આવે.

જાણીતા, માનીતા અને પ્રખ્યાત સાહિત્યકારોના નામથી યોજાતા સમારંભોમાં અન્ય વખણાયેલા સાહિત્યકારોને પગપેસારો મળે છે. પણ આવા સમારંભોમાં સાહિત્યની અવિરત યાત્રાને આગળ ધપાવવા અને આવનારી પેઢીને તક આપીને સંસ્કૃતીનું વહન કરવા કોઈ પ્રયત્નશીલ જણાતું નથી. કેમ? 

જેનું સર્જન થઇ ગયું છે તેને વાગોળવાની સાથે નવા સર્જકોના નવા સર્જન જ્યાં સુધી રજુ નહી થાય ત્યાં સુધી સંસ્કૃતીની ગાથામાં નવું પાનું નહી ઉમેરાય. 

બે મરાઠી, બે માંલીયાળી, બે તમિલ, બે બંગાળી, બે મારવાડી, બે પંજાબી, બે બિહારી કે બે આસામી મળે તો પોતાની માત્રુભાષામાં જ વાત કરશે.

ખરાબ લાગે તો માફ કરજો પણ આપણે હાઈ સોસાયટીના ચક્કરમાં અને ગુજરાતીમાં વાત કરશું તો લેવલ ડાઉન થઇ જવાના ડરમાં હિન્દી ક્યાંતો ઈંગ્લીશ માં જ વાત કરવાનું પસંદ કરીએ છીએ.

આપણે જ આપણી ભાષાનું માન નથી જાળવી શકતા તો બીજા માન કેવી રીતે કરશે?

કોઈ પણ વ્યક્તિને પૂછશો કે ગુજરાતી સાહિત્ય એટલે શું? તો જવાબ મળશે કે કવિતા,ગઝલ,વાર્તા વગેરે વગેરે. પણ શું આજ સ્વરૂપો છે? નવલિકા,પાત્રાલેખન,પત્રલેખન,પ્રવાસ વર્ણન, નિબંધ,નવલકથા, ભજનો,ગરબો, ગરબી,ભવાઈ,લોકગીતો,છંદો,....આવું ઘણું છે જે કદાચ આપણે ભૂલતા જઈએ છે. કદાચ આવનારી પેઢીને બે પંક્તિની કવિતાઓ ઉપરાંત બીજા કોઈની ખબર નહિ  હોય. એટલી હદે આક્રમણ વધી ગયું છે પદ્ય સ્વરૂપનું.