રામ નામે પથરા તરે, ને ગાંધી નામે નેતા.

ભુખ્યો સાવજ કરે શિકાર, ના નજર વિણ કારણ ક્યાંય.

ભર પેટે, ઝપટે થાળ બીજાનો ભાઈ એ તો અવતાર નેતાનો

કોને ફિકર ભાઈ કોઈ જીવે,મરે, હાજરી એમની ભલે સહુને નડે.

પાંચસોની પત્તી ને છબી ગાંધીની, બની હાર, પહેરામણી એ નેતાની.

આજ તો ભાઇ રામ નામે પથરા તરે કે ના તરે! આધુનિક રામ રાજમાં ગાંધી નામે, નેતા તો ખુબ તરે.

આજે જે લેખ લખવા જઈ રહ્યો છું તે માત્ર લેખ નહિ પરંતુ મારી જીંદગી છે. મારું સર્વસ્વ છે, મારો આત્મા છે, મારા ગુરુ , મારા સખા , મારા સુખ દુખ ના ભાગીદાર, ઈશ્વરે નીમેલા મારા જન્મ દાતા અને પાલનહાર મારા પિતા …!

કોઈપણ વ્યાખ્યાનકાર માતા વિષે બોલ્યા કરે છે, સંત મહાત્માઓ પણ માતાના મહત્વ વિશે જ વધારે કહે છે, દેવ-દેવીઓએ પણ માતાના જ ગુણગાન ગયા છે. લેખકો-કવિઓ એ પણ માતાના ખુબ વખાણ કર્યાં છે.

પણ ક્યાય પિતા વિષે બોલાતું નથી. કેટલાક લોકોએ પિતાની કલ્પના ને કલમની ભાષામાં મૂકી છે પણ તે ઉગ્ર, વ્યસની…

સ્વાર્થ ભરેલી આ દુનિયા માં ઝ્ઝ્બાત નું કોઈ કામ નથી,
વાયો વંટોળ વહેમ નો, વિશ્વાસ નું અહી નામ નથી,
વાસના ના પુજારી છે, પ્રેમ નું આ મુકામ નથી,

ભ્રસ્ટાચારના સમય મા ઇમાનદારી નું નામ નથી
શરાબ સુંદરી અને રૂપીયાના છે પુજારી અહિં,

શાંતિ મળે તેવું આ ધામ નથી.

હિસાબ જિંદગીના લઇ જાગું છું, તારી કને કા વધુ કઈ માગું છું.

અરમાન તો છે બસ હવે હૃદીયાના , એકાદ ક્ષણ મુજની રહે , ભાગુ છું.

ચારો તરફ અંધકાર ની છાયા હો, અજવાશ શોધન ભાગતો લાગુ છું.

કોયલ ટહુકે કાવ્ય રચું “સૂર ” તણું, તેથીજ તો પાગલ સમો લાગુ છું.

ભગવાન કહે માનવને ……………..

તું શાને થાય હેરાન, શાને છે પરેશાન?

મને શોધવા શાને ફરે તું જુદાજુદા દેવસ્થાન?

હું તો છું તારા મનમાં, ને સૃષ્ટિના કણકણમાં, તારા ભૂત ભવિષ્ય વર્તમાનમાં,

ને તારી ક્ષણેક્ષણમાં, તારા કર્મ અને ધર્મમાં, ને જ્ઞાન અને વિજ્ઞાનમાં,

પંખીઓના કલરવમાં,ને પશુઓના રવ(અવાજ)માં, ઝાડપાનની હલચલમાં,

ને નદીઓના કલકલમાં, કુદરતના આયોજનમાં, ને પ્રલયના પ્રયોજનમાં,

દશે દિશાઓમાં ને આસપાસના વાતાવરણમાં,

ભગવાન કહે માનવને ……………..

તું શાને…

દીકરો છે મારો ફેશનેબલ ,

પછી ભલેને બાપા છે એના પેન્શનેબળ,

માંગે તે તો મોબાઈલ ને બાઈક,

પછી ભલે ને ના લાવતો રળીને કંઈક,

ફેરવે છે છોકરીઓ ને તેની બાઈક ની પાછળ,

પછી ભલે ને આવી જાય પોતાના જ બાપા બાઈક ની આગળ,

કરે છે અનેક કોલ ને મિસકોલ,

પછી ભલે ને મારી જાય કોઈ મિસ એને ધોલ,

પીવે છે સિગારેટ ને ચાવે છે મસાલા,

પછી ભલે ને નીકળી જાય ઘરના દેવાળા,

વાપરે એ તો પાણી ની જેમ નાણાં,

પછી ભલે ને આવી જાય રિજલ્ટ માં બે શૂન્ય ના પણા,

મિત્રો આગળ મારે એ મોટી…

લે કાળ ! તને સંતોષ થશે, હું તારે ઈશારે ચાલું છું, જીવનની સફર પૂરી કરવા તલવારની ધારે ચાલું છું.

ચોમેરથી થપ્પડ મારે છે તોફાનનાં ધસમસતાં મોજાં, લોકોની નજર તો નીરખે છે, હું શાંત કિનારે ચાલું છું.

ફૂટીને રડે છે મુજ હાલત પર મારા પગનાં છાલાંઓ, કંટકથી ભર્યા પંથે આંખો મીંચીને જ્યારે ચાલું છું.

છે નામનો ગૃહસ્થાશ્રમ પણ ઠરવાનો વિસામો ક્યાંય નથી, જ્યાં થાક જીવનને લાગે છે, હું તેમ વધારે ચાલું છું.

થાકીને ઢળી જ્યાં દેહ પડે, બસ ત્યાં જ હશે મંઝિલ મારી, એથી જ હું નિજને થકવું છું,…

કોને ખબર છે?

કોને ખબર કોને ક્યાં જવું છે?? દોડે છે બધા પણ મંઝિલ દૂર છે…!!

ચાલવું પડે છે માટે ચાલે છે બધા… બાકી કોને ખબર કોને ક્યાં પહોંચવું છે…??

સંગાથ મળેને વાટ પકડી લે છે… કોણ પૂછે એ વાટનો મુકામ ક્યાં છે…??

જુદા-જુદા માર્ગે જુદા-જુદા ધામે પહોંચે છે લોકો…

અહીં નીજ-ધામે પહોંચવાનો રસ્તો કોને ખબર…

જે કહ્યું માને વિધાતાનું એ મુકદ્દર હું નહીં
આટલો વૈભવ છતાં ખારો સમંદર હું નહીં
મેં મુકદ્દરથી ઘણુંયે મેળવ્યું  ’મેહુલ’  અહીં
જાય ખાલી હાથ તે પેલો સિકંદર હું નહીં

સુરેન ઠાકર ‘મેહુલ’

સી યુ અગેઇન કરતાં તમારું એ આવજો મધમીઠું લાગે

હાય હેલો  ફ્રેંડશીપ બને દોસ્તી તો શમણું અણદીઠું જાગે

હમદર્દીલાં દિલડાંનો ધબકાર સંભળાયે આલિંગન વિના

ચોટદાર એનો એવો ઉન્માદ આઈ લવ યુ અણકીધું વાગે

પરભોમમાં ઓમનું છૂંદણું જોઇને જોમ આવે

હોમસીકને આમ મળવા જાણે માભોમ આવે

હતાશ હું બેભાન રહું છો હો ઇ. આર. સારવારે

જોઉં તરત “કેમ છો” શબ્દ પડઘા થઈ આવે

ક્ષુધાસભર આળોટું  વિદેશી વાનગી વચાળે

ખાઉં ઓડકાર  જો ખીચડી ખાટી…

માણસ

અમે આંધી વચ્ચે તણખલાંના માણસ;

પીળા શ્વાસની તુચ્છ ઘટનાના માણસ.

ફટાણાંના માણસ, મરસિયાના માણસ;

અમે  વારસાગત  સમસ્યાના  માણસ.  

‘કદી’થી  ‘સદી’ની  અનિદ્રાના માણસ;

પ્રભાતોની  શાશ્વત  પ્રતીક્ષાના માણસ.

અમે અમને મળવાને ઝૂરતા જ રહીએ;

સડકવન્ત  ઝિબ્રાતા  ટોળાના  માણસ.

શિખર? ખીણ? ધુમ્મસ?…

હોઠે ચડેલા આ શબ્દો વાળી ગયો, તોફાન ભાતરના પછી ખાળી ગયો.

બાજી હવે જે રાહ લે, મંજૂર છે; પ્યાદા વડે હું હાર તો ટાળી ગયો.

એની પરિક્ષાઓ મને ગમતી હતી, પણ કેમ જાણે હું જ કંટાળી ગયો.

નાચી નજર ના રાખ તું મારી તરફ, કોનો હતો શું વાંક એ ભાળી ગયો.

આ ભેદ આંસુનો કહું કોને ખુદા, કે પ્રેમમાં હું જાત ઓગાળી ગયો.

છે યોગ એવા કે સુરા ઓછી પડે, તો જામ પણ આંસુ ભરી ગાળી ગયો.

ચાડી કરી ગ્યો કાફિયો મારી છતાં, આખી ગઝલમાં છંદ હું પાળી ગયો.

રાખી હતી મેં આંખ ખુલ્લી મોત પર, હા…

ગ્રીષ્મ

છંદ-સ્ત્રગ્ધરા

ગ્રીષ્મ ગ્રીષ્મ ધખંતો, બળ બળ જ થતો, ધોમ ને ભોમ રોળે વૈશાખી વાયરાઓ, વહંત અનલસા , શેકતા ગાત્ર ગાળે સૂકા ભેંકાર ખેતો, સરવર પટતો , ખાય ચાડી વગાડી ભૂલી માર્ગો તરસ્યા, વનચર રખડે, શોધતા પંક ક્યારી

આકાશેથી વછૂટે, કિરણ જ રવિનાં , તીવ્રતો ખંજરોસાં ત્યાં ખીલે એ ખુમારી, પથ પથ લહરે, લીમડા શાત દેતા ઝીલી આ તાપ રંગે, ખુશ ગુલમહરો, ઝૂમતા ગાય ગાથા આવો ગાવો પક્ષીઓ, હરખ ઉર મહીં, ઝૂલજો છે પરીક્ષા

પુણ્યથી ધન્ય બાપો, પરહિત વગડે,…