શબ્દો સાથે મારે દુશ્મની થઇ ગઈ

આજે ગઝલ મારાથી રિસાઈ ગઈ

કશું લખી ના શકું, ના કઈ કહી શકું

વાત દિલ ની દિલ માં ગૂંગળાઈ ગઈ

વરસ્યાં મેઘ કે આંસુઓ ખૂટી પડ્યા?

કાં આજ આંખો મારી ઠલવાઈ ગઈ?

વીતી ગઈ મુજ પર એવી લાગણીઓ

ઘણીયે વાત ના કેહવાની, કેહવાઇ ગઈ

તારા હજારો એહસાન છે "દિપ " પર

તોય "દિપ " ની જ્યોત કેમ બુઝાઈ ગઈ…

Kabhi Jo Badal barse na dekhu tuje aankhen Bharke tu lage muje pehli baarish ki dua,
tere Pehlu me rehlu, me khudko pagal kehlu,
tu gam de ya khushiya sehlu sathiya,
koi nahi tere Siva mera yaha,
manzile hai meri to sab yaha,
mitade sabhi aaja fasalain ,
me chahoon muje mujse bantle ,
zarasa mujme tu zankhle me hoon kya.

હું છોડી ચુક્યો એ રાહ

ને મૂકી બધીયે પરવાહ

હવે તો નતમસ્તક ઉભો

જોઉં ક્યારે મળે પનાહ

હશે જો નસીબ મારા હાથ

તો મળશે કાયમ નો સાથ

નહિ હોઈ જો એની મરજી

તો શું કરવો કોઈનોય સંગાથ ?

વીતી ગઈ કાળમીંઢ રાત

ના આવ્યું પણ એવું પ્રભાત

કે ઝંખ્યો મેં એવો સુરજ

જે ફેલાવે પ્રેમ નો…

અકબંધ છે આજેય ખારા આંસુનો દરિયો

પાંપણ ની પાળે તારી જ યાદો બાંધેલી છે

રેખાઓ વાંચી મારે શું તકદીર લખવી હવે ?

તારા હાથ ની મેહંદી મારા હાથ માં રાચેલી છે

કેહવા ના કેહવાનો સમય બધો વહી ગયો

હા, પણ કેટલીક કીમતી ક્ષણો સાચવીને રાખેલી છે

એ આવી ને જતા રહે છે, કોઈ ખલેલ વિના

એ ક્યાં જાણે છે મેં જ એમની હાજરી ભાખેલી છે…

એક જ સવાલ પર આવીને વાત અટકી જાય છે

કોઈ કારણ નથી તોય દિલ માં દર્દ કેમ થાય છે ?

વર્ષો ની ચાહત પળમાં નફરત બનીને વરસે

લાગણીઓ વિખરાઈ ને રઝળી કેમ જાય છે ?

નથી કોઈ એવી ખાસ બંદિશો કે પેહરો સમયનો

છતાંયે આંખો શમણાં જોવાનું ચુકી કેમ જાય છે ?

પકડ એની ઢીલી થઇ ગઈ છે મારાં દિલ પર થી

જિંદગી રેત ની માફક હાથ થી સરકી કેમ જાય…

તારું આ શહેર હવે મને નથી ગમતું

કારણ એક હોઈ તો કહું, અકારણ પણ મને નથી ગમતું

છે અહી તારી હાજરી હર હંમેશ

પણ ગેરહાજરી નું કોઈ પણ મારણ મને નથી ગમતું

એકલો અટૂલો પડી ભટક્યા કરું

ભીડ માં રહું તો એ ભીડ નું નિવારણ મને નથી ગમતું

દુર દુર ચાલ્યો જાઉં ક્યાંક ખુદ થી પરંતુ

તારી યાદો જડી જાય એવી જગા નું ભારણ મને નથી…

परखना मत, परखने में कोई अपना नहीं रहता

किसी भी आईने में देर तक चेहरा नहीं रहता

बड़े लोगों से मिलने में हमेशा फ़ासिला रखना

जहाँ दरिया समंदर से मिला, दरिया नहीं रहता

हज़ारो शेर मेरे सो गए काग़ज़ की कब्रों में

अजब माँ हूँ, कोई बच्चा मेरा ज़िंदा नहीं रहता

मोहब्बत एक खुश्बू है हमेशा साथ चलती है

कोई इंसान तन्हाई में भी तनहा नहीं रहता…

મોડું થઇ ગયું બહુ, સમજતા ને સમજાવતાં

વાર લાગી ગઈ એમને, મારી કબર પર આવતાં

હજી અબ ઘડી તો જીવતો હતો હું

હાથ ના ધ્રુજ્યો એનો મને આમ દફનાવતા

રહે મારું નામ સદાયે ગુમનામ બનીને

એવું વિચારી હસ્તી મિટાવી, નામ મીટાવતાં

મળશે ખુદા તો પૂછી જોઇશ એને પણ

ઝખ્મો નવા કેમ આપ્યાં જુના ઘાવ રુઝાવતા

નથી ભરોષો રહ્યો એ ઈશ હવે…

હવે કોઈ દર્દ શબ્દો ઉતરતું નથી

એક આંસુય આંખ થી નીતરતું નથી

તારા જુદા થવું,નક્કર હકીકત કે છળ ?

સાચું શું ખોટું શું ? કશું ગળે ઉતરતું નથી

આવો સમય આવશે કદી પ્રેમમાં ?

એવું માનવું દિલને રીઝવતું નથી

તારું હોવું ના હોવું એટલું આવશ્યક

હું જ જાણું કે હૃદય શ્વાસ ભરતું નથી

ખુદા તારી કસોટી ઘણી આકરી થઇ પડી

મારું…

એનાં ઘર ના રસ્તે થી આજે ફરી હું નીકળ્યો

ફરી થી આજે હું ખાલી હાથ પાછો વાળી ગયો

કેવળ ઉના નિ:શાસા આવ્યા મારા શ્વાસ માં

હતો જે પ્રાણ દેહ માં એય ઓગળી ગયો

અગાસીએ હજીયે એ મારી રાહ જોતી ઉભી છે

ને હું કબર તરફ ક્યારનો આગળ નીકળી ગયો

નહિ મળે હવે એ મને સાથી બની ને મારાં

એ હકીકતે સપનાં નો મેહલ ઓગળી ગયો…

खड़े हें हम अब भी... उसी रस्ते पर

अगर वो कभी मुड के देखे तो हम नज़र आयेंगे ....

बिखरे हैं हम अब भी... इस तरह

की जब भी टूटे आईने को देखें ... तो याद आयेंगे ...!!

मुहब्बत की ज़मीं पे,बहुत ही कत्ल-ए-आम हुआ ,

हर गलि - कुंचें में , प्यार बहुत ही बदनाम हुआ .



दिल की ज़ज्बात , सुनते नही कभी ज़माने वाले ,

जाने क्यो , ईश्क का दुश्मन,दुनिया तमाम हुआ .



ईश्क - मुहब्बत का ज़ज्बा , तो हैं खुदा का नूर ,

इस नूर को बुझाने को , बडा ही ताम झाम हुआ .



प्रेम पथ का राही,समझ न सका, दुनिया का दस्तूर ,

सूली पे चढाने को देखो , कैसा इंतज़ाम हुआ…

कहाँ तक आँख रोएगी कहाँ तक किसका ग़म होगा, 

मेरे जैसा यहाँ कोई न कोई रोज़ कम होगा.. 



तुझे पाने की कोशिश में कुछ इतना रो चुका हूँ मैं ,

कि तू मिल भी अगर जाये तो अब मिलने का ग़म होगा ..



समन्दर की ग़लतफ़हमी से कोई पूछ तो लेता ,

ज़मीं का हौसला क्या ऐसे तूफ़ानों से कम होगा .



मोहब्बत नापने का कोई पैमाना नहीं होता ,

कहीं तू बढ़ भी सकता है, कहीं तू मुझ से कम…

આ જીંદગી હવે ભયાવહ લાગે છે

સ્વજનો જ મારા થી દુર ભાગે છે

આક્રંદ ના મારી કોઈ અસર ના થઇ

મૌન રેહવું જ હવે હિતાવહ લાગે છે

શમણાં બધાં ચીરનિંદ્રા માં પોઢી ગયાં

બસ હવે તો ફક્ત પાંપણો જ જાગે છે

બેસૂર બની ગયા પ્રેમના લય ને તાલ

શ્વાસ પણ હવે મુક્તિ રાગ રાગે છે

ઝાંઝવા ના નીર જેવી…

तेरी ख़ुशी की खातिर मैंने कितने ग़म छिपाए...
अगर मैं हर बार रोता तो तेरा शहर डूब जाता...

નવાં ઝખમ ક્યાં લઉં હવે તું જ કહે

દિલ નો એકેય ખૂણો હવે બાકી નથી

ચારેકોર લોહી વહી રહ્યું છે અવિરત

કે હવે તો નસો માંય કશું બાકી નથી

મેહરબાની તમારી કે જીવતો છોડ્યો

આ લાશ માં હવે શ્વાસ પણ બાકી નથી

તારા મળવાની આશ લગાવી બેઠો છું

મારી હવે કોઈ બીજી તલાશ બાકી નથી

ખુદા તું ધારે એટલી…

હારેલી બાજી ફરી-ફરી રમી રહ્યો છું

હું મૌત બની મારાં જ માથે ભમી રહ્યો છું

હું એ પડછાયો છું જેનું અસ્તિત્વ નથી

તોય કોણ જાણે કેમ હું ખુદ ને નમી રહ્યો છું

હવે તો શ્વાસ લેતા પણ ડર લાગે છે મને

જીવતાં હોવાનાં બોજા નો ભાર ખમી રહ્યો છું

સમય કદી ફરી નહિ આવે પાછો એની સાથે

તોફાન વચ્ચે નાવ હંકારી હલેષા થી રમી રહ્યો…

वो आईना मैंने तोड़ दिया जो हर बार मुझे तेरा चेहरा दिखाता था

रास्ता वो मैंने बदल लिया जो मुझे तेरे घर तक लाता था

और कोन होगा जो तुजे चाहे मुझसे ज्यादा, माने उस रब से ज्यादा ?

ईतना यकीं था तुज पर के मैं कभी मंदिर न कभी मस्जिद जाता था

जब भी दिल तुजे पुकारता बस आँख बरस जाती थी युहीं

कभी दिल मुझे मनाता और कभी मैं दिल को समजाता था

एक ये भी उल्फ़त है…

उसकी यादों का मौसम तो अभी अभी आया है यारो

अभी मुझसे महफ़िल से जाने कि बात ना करो।

बस अभी अभी तो दिल जरा सा संभल पाया है

फ़िर से उसके दिए ज़ख्मों को भरने कि बात ना करो ।

एक वादा उसने भी किया था , एक कसम हमने ली थी

कौन मानेगा के जुदा हुए है , मिलने के ख़यालात न करो।

में आज भी इसी इंतज़ार मे हुँ कहाँ खोया है करार

ना दोहराओ कहानी फिरसे,फिरसे…

મારા સિવાય બીજું કોઈક પણ એને "એ" નામ થી પોકારે છે

ભૂલ્યો નથી હું એક પણ ક્ષણ

પરંતુ

શું કરું ?

હવે તો એને ક્યાં મારી યાદ જ આવે છે ?

---"દિપ"
03.02.2014