વાવાઝોડું તો પસાર થઈ જશે
સમય પડખું પણ બદલશે
શનિ દશા, રાહુ અન્તર દશા જશે ને
ગુરુ ધીમાં ધીમાં પગલાં પણ મૂકશે પ્રાંગણમાં
વાદળો તો ખસશે આકાશમાંથી
પણ સૂરજના ઊગવામાં હું
શ્રદ્ધા ખોઈ બેસીશ તો?
શાણા માણસો કહે છે:
બધું ઠીક થઈ જશે થોડા સમયમાં,
પણ ત્યાં સુધીમાં
હું હસવાનું ભૂલી જઈશ તો?

-વિપિન પરીખ

ફુલ છું પણ પાંદડા પર વિશ્વાસ રાખુ છું,
ઝીંદગી છું પણ મોત પર વિશવાસ રાખુ છું,
જીવન માં એક જ ભૂલ હમેંશા કરુ છું,
         લાગણીશીલ છું
    એટલે બધાને યાદ કરુ છું.

Sometime feeling like being more sentimental is your weakness and the same thing become your strength.

What i experienced is that its depends on the person with whom that sentiments attached.. :)

ખુશ્બૂમાં ખીલેલા ફૂલ હતાં ઊર્મિમાં ડૂબેલા જામ હતા,

શું આંસુનો ભૂતકાળ હતો – શું આંસુનાં પણ નામ હતાં.



થોડીક શિકાયત કરવી’તી થોડક ખુલાસા કરવા’તા,

ઓ મોત જરા રોકાઈ જતે – બેચાર મને પણ કામ હતાં.



હું ચાંદની રાતે નીકળ્યો’તો ને મારી સફર ચર્ચાઈ ગઈ,

કંઈ મંઝિલ પણ મશહૂર હતી – કંઈ રસ્તા પણ બદનામ હતાં.



જીવનની સમી સાંજે મારે જખ્મોની યાદી જોવી’તી,

બહુ ઓછાં પાનાં જોઈ શક્યો બહુ અંગત અંગત નામ હતાં.



પેલા ખૂણે બેઠા છે એ…

ચમન તુજને સુમન, મારી જ માફક છેતરી જાશે,

પ્રથમ એ પ્યાર કરશે, ને પછી જખ્મો ધરી જાશે.



અનુભવ ખુબ દુનિયાનો લઇને હું ઘડાયો’તો,

ખબર ન્હોતી તમારી, આંખ મુજને છેતરી જાશે.



ફના થાવાને આવ્યો’તો, પરંતુ એ ખબર ન્હોતી,

કે મુજને બાળવા પ્હેલાં , સ્વયમ્ દીપક ઠરી જાશે.



ભરેલો જામ મેં ઢોળી દીધો’તો એવા આશયથી,

હશે જો લાગણી એના દિલે, પાછો ભરી જાશે.



મરણની બાદ પણ ‘કૈલાસ’ ને બસ રાખજો એમ…

દર્દ જીરવી ગયો, ગમ ખાઈ ગયો,
એક પ્રસંગ એ રીતે સચવાઈ ગયો…

સાચુ બોલ્યો તો વગોવાઈ ગયો,
જૂઠ કહેવા જતાં પકડાઈ ગયો…

સાવ ખૂણામાં મને નાખી દઈ,
પૂછે છે ‘કેમ તું નંખાઈ ગયો?’…

રોજ બદલ્યો મને થોડોથોડો,
ને હવે કહે છે ‘તું બદલાઈ ગયો’!

એનું પથ્થરપણું વધતું જ ગયું,
પાંચ માણસમાં જે પુજાઈ ગયો…

જે સતત સ્વપ્નમાં રમમાણ રહ્યો,
આખરે ઊંઘતો ઝડપાઈ ગયો…

- હેમંત પુણેકર

લો, કરું કોશિશ ને ફાવે તો કહું,*

લાગણી થોડી બતાવે તો કહું.



કેમ દિલને રોજ ખોટું લાગતું?

પ્રેમથી સાચું મનાવે તો કહું.



યાદમાં રાખે બધા તો શું નવું?

કલ્પના ભીતર સમાવે તો કહું.



નાં સુણાવો ધર્મગીતા યુદ્ધ મહી,

પ્રેમગીતા તું સુણાવે તો કહું.



કેદમાં તું અક્ષરોને રાખમાં,

શેર, ગઝલોમાં ચણાવે તો કહું.

...પ્રશાંત…

ત્યાગમાં ક્યાં કંઇ મહિમા જેવું લાગે છે,

ભઇ આમાં તો હસવા જેવું લાગે છે…

આજે કોઇ જોઇ રહ્યું છે મારા તરફ,

આજે કંઇ ઝળહળવા જેવું લાગે છે…

એક દિવસ તો ખાબોચિયાએ પૂછ્યું મને,

મારામાં કંઇ દરિયા જેવું લાગે છે…

ભઇ આ તો છે મંદિર મસ્જિદ જેવું કશું,

પાછો વળ, અહિં ખતરા જેવું લાગે છે…

આપણો દેશ ‘ને રાજ પણ આપણું પોતાનું,

એ સાચું છે પણ અફવા જેવું લાગે છે…

ચાલ ખલિલ, આ અંધારાને ખોતરીએ,

આમાં કંઇ અજવાળા જેવું લાગે છે… - ખલીલ ધનતેજવી

જુઓ શી કલાથી મેં તમને છૂપાવ્યા !

ગઝલમાં પણ આવ્યા તો નામે ન આવ્યા.



હવે જિંદગીભર રૂદન કરવું પડશે,

કે મોકા પર આંખોમાં આંસુ ન આવ્યા.



સફળતાના કિસ્સામાં રંગ લાવવાને,

કહો એ પ્રસંગો તમે જ્યાં ન ફાવ્યા.



જીવન આવું ટૂંકું ને લાંબી પ્રતીક્ષા,

મેં તેથી પળેપળનાં વર્ષો બનાવ્યાં.



તમે પણ કોઈ વાત મનથી ન કીધી,

અમે પણ કોઈ વાત મનમાં ન લાવ્યાં.



કદી એને મળશું તો પૂછી લઈશું,

વચન કોને દીધાં, ને ક્યાં જઈ નભાવ્યાં ?



‘મરીઝ’ આવું સુંદર લખે…

My First creation ..

Something i never expect from me was  i ever write something???... hehehe... please bear it if in case its not good...just a first try..

છો ને હુ રહ્યો ફક્ત મંત્રણા  માં જ તમારી,

પણ તમને તો મુક્યા છે શમણાં માં અમારી,



હજી હમણાં જ તો મન​વ્યુ દિલ ને કે બધિ ભ્રમણાં જ છે અમારી,

પણ એમની એક નજર થી પાછું લાગ્યુ કે શુ આ જ પ્રસ્તાવના છે તમારી,



નહિ તો આવી રિતે જ કંઈ થોડી લખી દે ‌‌‌‌"ભાવિક",

કઇક‌ અલગ જ જાદુ રહ્યો…

ચાહવાની ક્ષણ બધી ખોઈ ચુક્યો છું ,

લાગણી એ આંખની ખોઈ ચુક્યો છું.



સ્વપ્નમાં દૃશ્યો બધા સારા હતા પણ ,

રાત તારાથી મઢી ખોઈ ચુક્યો છું .



હુંફ ,પીડા ,પ્રેમ ,ઝગડા એ બધું યે,

રૂપ ઈશ્વરનું ધરી ખોઈ ચુક્યો છું .



શ્વાસ ને બદલે તને શ્વસતો રહ્યો હું ,

એટલે લાગ્યું નહી ખોઈ ચુક્યો છું .



સ્પર્શ કેવળ તે કર્યો એની અસર જો ,

હું મને પણ હાથથી ખોઈ ચુક્યો છું .



~પીયૂષ…

ઠોકરની સાથે નામ તુજ લેવાય છે ઈશ્વર,

તું કેવો અક્સ્માતથી સર્જાય છે ઈશ્વર.

હેઠો મૂકાશે હાથને ભેગા થશે પછી જ,

કોશિશ જ્યાં પતે ત્યાં જ શરૂ થાય છે ઈશ્વર.

જો દૂર પેલી વસ્તીમાં ભૂખ્યા છે ભૂલકાં,

લાગે છે તને દૂરનાં ચશ્માં ય છે ઈશ્વર.

કે’ છે તું પેલા મંદિરે છે હાજરાહજૂર,

તું પણ શું ચકાચોંધથી અંજાય છે ઈશ્વર ?

થોડા…

you know...

if a writer can praise the god with their words..then sometime those hand can even write something just as a taunt to the god...

I  believe in god..mostly all people believe in god..

But the incidents like the one happen in KEDARNATH or anywhere else where some innocent people just loss their life without any guilty then always we think that ....

Ohhh ... Why This??? Whats the…

એક સચ્ચાઈ છે જેને હું સહી શકતો નથી,
ખૂબ સીધી વાત છે પણ હું કહી શકતો નથી;
ને એમ પણ હું ભોગવું છું મૌન રહેવાની સજા,
તો લે કહું, તારા વગર જા… હું રહી શક્તો નથી.
હું તને કારણ વગર બોલાવી પણ શકતો નથી,
કે કોઈ બહાના વગર હું આવી પણ શકતો નથી;
એક મજબૂરી છે જેનુ નામ શાયદ પ્રેમ છે,
ત્યાગી પણ શકતો નથી અપનાવી પણ શકતો નથી.

જીવનભરનાં તોફાન ખાળી રહ્યો છું,

ફકત એના મોઘમ ઈશારે ઈશારે.

ગમે ત્યાં હું ડૂબું, ગમે ત્યાં હું નીકળું,

છે મારી પ્રતીક્ષા કિનારે કિનારે.

અહીં દુ:ખની દુનિયામાં એક રંગ જોયો,

ભલે સુખનું જગ હો પ્રકારે પ્રકારે.

સુજનની કબર કે ગુનેગારની હો,

છે સરખી ઉદાસી મઝારે મઝારે.

હૃદય મારું વ્યાપક, નજર મારી સુંદર,

કલા મારી મોહક વિચારે વિચારે.

નથી આભને પણ કશી જાણ એની,

કે મેં ચાંદ જોયા સિતારે સિતારે.

અમારાં બધાં સુખ અને દુ:ખની વચ્ચે,

સમયના વિના…

હોઠે ચડેલા આ શબ્દો વાળી ગયો,

તોફાન ભાતરના પછી ખાળી ગયો.

બાજી હવે જે રાહ લે, મંજૂર છે;

પ્યાદા વડે હું હાર તો ટાળી ગયો.

એની પરિક્ષાઓ મને ગમતી હતી,

પણ કેમ જાણે હું જ કંટાળી ગયો.

નાચી નજર ના રાખ તું મારી તરફ,

કોનો હતો શું વાંક એ ભાળી ગયો.

આ ભેદ આંસુનો કહું કોને ખુદા,

કે પ્રેમમાં હું જાત ઓગાળી ગયો.

છે યોગ એવા કે સુરા ઓછી પડે,

તો જામ પણ આંસુ ભરી ગાળી ગયો.

ચાડી કરી ગ્યો કાફિયો મારી છતાં,

આખી ગઝલમાં છંદ હું પાળી…