कितना जी चुरायें यादों से 

ये हमें देखतीं हैं मासूम सवालों की तरह 



तलाशती हैं मेरी आँखें वही अपनापन 

खो गया जो भीड़ के रेले में किसी साथी की तरह 



दूर तो नहीं गये हो तुम भी 

मगर खो गये हो ज़िन्दगी की दौड़ में बचपन की तरह 



लगता तो नहीं था कि जी पायेंगे तेरे बिन 

खिले हुए हैं मगर किसी जख्मे-आरज़ू की…

કોઇ ની વેદના થઇ ને આંસુ બની વહી જાશું

રહી ને મુક પણ બે દીલ ની વાતો બની જાશું

મળે છે આમતો સરીતા સહુ વહી ને સમંદર માં

બને કોઇ સ્નેહ ની સરીતા અમે સાગર બની જાશું

ભલે અટવાયો જે રણ માં બચાવી ના શકું એને

જગાવવા આશ થોડીવાર તો મ્રુગજળ બની જાશું

બની ને મેહ ના વરસું છિપાવવા પ્યાસ ને જગની

ચાતક જે બુંદ ને તરસે, શકે તો બુંદ થઇ જાશું

ગરીબી ન ભલે ઢાંકી શકું પહેરણ બની ને કોં -

પરંતુ મોત…

પવન આ પલટાય એવી શક્યતા નથી,

ગગન ગોરંભાય એવી શક્યતા નથી.

પ્રેમ ને વિશ્વાસ બે અણમોલ રત્નો છે,

રતન આ વેચાય એવી શક્યતા નથી.

પૃષ્ઠો બધાં જોયાં સનમ દિલની કિતાબના

એવું મન વંચાય એવી શક્યતા નથી.

શક્યતા મેં તો ચકાસી જોઇ અંતરની,

નયન આ છલકાય એવી શક્યતા નથી.

સંવેદના ના વૃક્ષથી તોડીને લાગણી,

ગઝલ આ લખાય એવી શક્યતા નથી.

‘કેયુર

’ ના આવેગને રોકી શકે એવો,

બંધ કોઇ…

આમ તો તું મુજ ને કાયમ નડે છે,
કોણ જાણે તોય આ દિલને અડે છે.

જાણું છું કે પ્રેમ મીઠો છે ને ખાટો છે,
પ્રેમ માં તું એટલે મુજ થી લડે છે.

આદત મારી છે જુની રસ્તે રખડવાની,
એટલે તો તું મને રસ્તે જડે છે.

આગને હું આગથી બુઝાવી જાણું,
હૈયામાં મારા ઠંડક ની ચિતા ભડભડે છે.

શું કરું સંબંઘ ની ઉછરી ગઇ છે વેલ,
લાગણી એમાં હવે સિંચવી પડે છે.

હું જ કારણ છું હવે સઘળી સમસ્યાનું,
ઉકેલ જે સર્જાય તે તારા વડે છે.

કોણ માપે છે હૃદયની છાપને ?
કોણ પૂછે લાગણીની જાતને ?

બ્હારનો દેખાવ હોવો જોઈએ,
સૌ જુએ છે ફક્ત ભપકા-ઠાઠને.

આંખમાં આંખો પરોવી જોઈ લો,
તારવીને આપશે એ સાચને.

એ ગમે ત્યારે’ય ચઢશે છાપરે,
ક્યાં સુધી ઢાંકી શકો છો પાપને ?

એ જ મારે, એ જ તારે છે સમય,
કોઈ ભૂંસી ના શકે એ શાપને.

તેથી જ તો તારાથી ઘણો દૂર જીવું છું,

લોકો ન કહે કેટલો મજબૂર જીવું છું.



સંદેહ તને હોય તો ખંખેરી નાખજે,

તારા વગર મજા છે ને ભરપૂર જીવું છું.



રસ્તાઓ, ગલીઓની જરૂરત નથી રહી,

મેડી છે પ્રેમની અને મશહૂર જીવું છું.



એકાન્તનો નશો મને ચઢતો રહે છે દોસ્ત,

હું તો સુરા વિના બહુ ચકચૂર જીવું છું.



મારામાં અને પેલા કબીરવડમાં સામ્ય છે,

તેની જ જેમ હુંય ઘેઘૂર જીવું…

એષા અને નક્ષત બેઉ શિક્ષિત, સભ્ય, સંસ્કારી રીતભાત અને સારી ટેવોવાળાં છે. બેઉનાં કુટુંબની સમાજમાં પ્રતિષ્ઠા છે. એષાના પિતા શિક્ષક છે, ટેનામેન્ટ સોસાયટીમાં એમનું મકાન છે. નક્ષતના પિતા એક ધમધોકાર ચાલતા કારખાનાના માલિક છે. ઉદ્યોગપતિને છાજે એવી વૈભવી એમની રહેણીકરણી છે. અદ્યતન સગવડવાળો વિશાળ એમનો બંગલો છે.

એષાને નક્ષત મળ્યાં. પ્રથમ દષ્ટિએ આકર્ષણ જાગ્યું. બીજી વાર મળવાનું નક્કી કર્યું. બીજી વાર સહેજ વધારે અંગત વાતો થઈ અને ત્યારે એકબીજાના ગમા-અણગમાનો ખ્યાલ આવ્યો.…

Wo samjhe na samjhe hamare jazbaat ko,
Hum maanenge unki har baat ko,
Hum chale jaayenge ek din is duniya ko chodkar,
Wo aasuon se royenge har raat ko.. —

આમ અચાનક જતા



રહેશો કોને ખબર?







ભીંજાઈને પાછા



સુકાશો કોને ખબર?







અમે તો બેઠા વિશ્વ્વાસના



વ્હાણમાં દોસ્ત!







અર્ધ વચ્ચે ડુબાડશો કોને ખબર!



રણની મઘ્યે ભીનાશ જોઈ હતી અમે,







પહોંચાડી મધદરિયે પ્યાસા રાખશો કોને ખબર?



વિકટ સમયે ઢાલ પણ બન્યા, આઘાત પણ







રહીને પાસ વર્તાશો દૂર કોને…

तु हो जा आबाद मुजे बरबाद रहेने दे. . ...

जींदा हु तेरी याद के साथ वो याद मेरे साथ रहेने दे. . ...

खुशीयो मे मीले तुजे वो सब जो तुजे चाहिये. . ...

मुजे बस मेरे तुटे हुवे दिल के साथ मेरे हाल पे रहेने दे. . ...!!