कोई टाँवाँ-टाँवाँ रोशनी है चाँदनी उतर आयी बर्फ़ीली चोटियोँ से तमाम वादी गूँजती है बस एक ही सुर में ख़ामोशी की यह आवाज़ होती है… तुम कहा करते हो न! इस क़दर सुकून कि जैसे सच नहीं हो सब यह रात चुरा ली है मैनें अपनी ज़िन्दगी से अपने ही लिये

માણસ ઉર્ફે રેતી, ઉર્ફે દરિયો, ઉર્ફે ડૂબી જવાની ઘટના ઉર્ફે;

ઘટના એટલે લોહી, એટલે વહેવું એટલે ખૂટી જવાની ઘટના ઉર્ફે…

ખુલ્લી બારી જેવી આંખો ને આંખોમાં દિવસો ઊગે ને આથમતા;

દિવસો મતલબ વેઢા, મતલબ પંખી, મતલબ ઊડી જવાની ઘટના ઉર્ફે…

વજ્જરની છાતી ના પીગળે, આંસું જેવું પાંપણને કૈં અડકે તો પણ;

આંસુ, એમાં શૈશવ, એમાં કૂવો, એમાં કૂદી જવાની ઘટના ઉર્ફે…

પગમાંથી પગલું ફૂટે ને પગલાંમાંથી રસ્તાના કૈં રસ્તા ફૂટે;

રસ્તા અથવા ફૂલો અથવા પથ્થર અથવા ઊગી જવાની ઘટના…

એક દિ મમ્મી નાની થઈ ગઈ,  ને હું થઈ ગઈ મોટી,

મેં તો એને નવડાવી, લઈને સાબુની ગોટી !!

ભેંકડા એણે ખૂબ જ તાણ્યાં, કર્યું બહુ તોફાન !

મેં પણ એનું માથું ધોયું , પકડીને બે કાન !

તૈયાર કરી, માથે એને લઈ દીધી’તી ચોટી…

એક દિ મમ્મી નાની થઈ ગઈ.

એને ભલે રમવું હોય પણ, લેસન હું કરાવું !

વ્હેલી વ્હેલી ઉઠાડી દઉં, બપોરે સુવરાવું !

બપોર વચ્ચે ગીતો ગાય તો ધમકાવું લઈ સોટી…

એક દિ મમ્મી નાની થઈ ગઈ.

દોડા દોડી કરે કદી તો બૂમ-બરાડા પાડું

ચોખ્ખી લાદી બગાડે…

कभी कभी किसी शाम को, दिल क्यों इतना तनहा होता है कि भीड़ का हर ठहाका कर देता है कुछ और अकेला, और चाँद जो देखता है सब पर चुप रहता है, क्यों नहीं बन जाता उस टेबल का पेपरवेट जहाँ जिंदगी की किताब के पन्ने उलटती जाती है, वक़्त की आंधी, या क्यों नहीं बन जाता उस नदी में एक संदेशवाहक कश्ती जिसके दोनों किनारे कभी नहीं मिलते, बस ताकते हैं एक टक एक दूसरे को, सालों तक, वक़्त के साथ उनकी धुंधलाती आँखों का चश्मा भी तो बन सकता है चाँद, या बन सकता नदी के बीच रौशनी का एक खम्बा, और पिघला सकता है कुछ जमी हुई…