"તું" સામે હતી ત્યારે હું "કલમ" બની ગયો ,

એ "દ્રશ્ય" કાગળ બની ગયું , અને હું "ઘૂંટાતો" થઇ ગયો ,

મારી અંદર નું લોહી ત્યારે "શ્યાહી" બની વહેવા લાગ્યું ..

વિચારો ની બદલે મગજ માં "શબ્દો" સ્ફુરવા લાગ્યા...

પ્રથમ તો મેં મારી નજર થી તારી સુન્દરતા નો સ્પર્શ કર્યો ....

અને તું લજામણી નું ફૂલ બની ને શરમાય ગઈ ...

તારા શરમાળ ચહેરા માં એક સહજ સ્મિત ઉગી નીકળ્યું ,

જાણે એક વનરાઈ માં…

ટેરવા તારા મુલાયમ , અને લાગણી ઓ ખરબચડી ..
હું રડી ને આંખો ની સારવાર કરું .. , અને
તું તારા ટેરવે થી લુછી ને ફરી એક ઝખમ આપ ....!!! 
- સહજ

એક મુલાકાત માં તું પ્રકાશ થોડોક આપી જા ... 
પછી લાખ અંધારા તારી વિરહ ના મને કબુલ . !! 
- સહજ

વ્યશન હોત તો છોડી ને પણ બતાવી દેત .... ,
પણ "તું" રગે રગ માં ભળી ગઈ એ પછી ની આ વાત છે ...
- સહજ

"તું" જેના જીવન ની આસપાસ છો .. ,
એને આ વાતાવરણ માં થી "શ્વાસ" લેવાની શું જરૂર ? 
-સહજ

આંખ માં "કણું" બની ખટક્યા છે ઘણા ... 

રગે - રગ માં "ઝહેર" બની વહ્યા છે ઘણા ... 

શ્વાસ માં "ડૂમો" બની અટક્યા છે ઘણા ... 

હૃદય માં "દરદ" બની ધડક્યા છે ઘણા ... 

હાથ માં "લકવો" બની ને ધ્રુજ્યા છે ઘણા ... 

પગ માં "કંટક" બની ચુભ્યા છે ઘણા ... 

પીઠ માં "ખંજર" બની ને ખૂચ્યા છે ઘણા ... 

કાન માં "પડઘો" બની ને ગુંજ્યા છે ઘણા ...

"તું" ચપટી ભરી "નમક" લઇ ને નાહક…

માંડ ઠરી ને રાખ થવા ની તૈયારી માં હતું અસ્તિત્વ , 
આ તારી યાદ ફરી હવા બની ને અંગારો બનાવે છે મને ... !!!
-સહજ

"તું" લીલું-ઘાસ બની ને ઉગી નીકળજે આ વૃક્ષ નીચે ....
પાન-પીળું બની ને "હું" તારા ઉપર "ખરી" પડીશ ......!!
- સહજ

તારી યાદ માં , તારા વિરહ માં ઝૂરવું એટલે .. , 
ભૂકંપ-ગ્રસ્ત વિસ્તાર માં રાહત-કાર્ય કરવા જેવું ... 
ભૂતકાળ ના પ્રસંગો ના કાટમાળ હટાવતા ,
તારી સાથે ની એક એક ક્ષણ ની લાશો નીકળતી જ રહે ,
- સહજ

કોઈક ભીંજાય છે, કોઈક પલળે છે 
અને કોઈક નું ખાલી નિતરવુ ....
ચોમાસા માં વરસાદ ની સાથે તફાવત પણ વરસે છે...
"સહજ"

હૃદય "લોઢા" જેવું રાખ્યું તો આંશુ"ના "ભેજ" થી "કટાય" ગયું...,

હૃદય "લાકડા" જેવું કર્યું તો પ્રેમ " ઉધઈ" બની આવી ચડ્યું.........

સહજ 

હું અને તું ... મને ખબર છે કે ,...

હું છીપ બની ને ખુલ્લો રહું તારા માટે તો પણ,

તું મોતી બની ને મારા માં નહિ સમાય...

હું કીનારાં ની રેતી બની ને પથરાયેલો રહીશ તો પણ,

તું મોજુ બની ને ઉછાળવા ની બદલે સ્થિર દરિયો થઇ ને મને કોરો રાખીશ 

હું અનંત ક્ષિતિજ બની ને ધરતી નો છેડો બની જાવ તો પણ,

તારા નામ નો સુરજ ક્યારેય મારા માં અસ્ત થવા ડૂબશે નહિ ..

કેમ ?

આટલો…

"શૂન્ય" માંથી સર્જન કરવાનું બંધ કરો ...,

મારે જે ઉપાડવો પડે , એ ભાર-ઉપકાર કરવાનું બંધ કરો ..

દિલાસા ખોટા કોઈ આપશો નહિ મને એટલી મહેરબાની ,

આશ્વાશન થી પીઠ ને મારી થાબડવાનું હવે બંધ કરો ...

જે મારું - પોતાનું - અંગત છે ..,

એને "આપણું" કરવાનું હવે બંધ કરો ..

ક્યા સુધી ગોંધાય રહેવા નું મારે આ સમાજ અને રીવાજ માં 

"મારી" અને "તમારી" વચ્ચે ની ભીત નું આ બારણું હવે બંધ કરો…

સ્મરણ નો છેલ્લો દિવસ ...

આંગણે વાવેલા પ્રતીક્ષા ના વૃક્ષ ના લીલાછમ છાયા નીચે 

તારી વાટ માં વીતાવેલા સમય થી થાકી ને 

ખરી ગયેલા શક્યતા ના પર્ણો ને હતાશા ની હવા થી લાગતા ધક્કા માં ,

વાતાવરણ ની શૂન્ય શાંતિ માં કર્કશ ધ્વનિ ના ઉમેરા થી બચવા..,

થોડીક સ્ફૂર્તિ પરાણે કેળવી ને સુકાય ગયેલા પર્ણો ને ભેગા કરી ને ,

હું નિરાશા ની ટોપલી માં ઠાલવતો ગયો ....

પછી એને ઉચકવાના વ્યર્થ…

મારી આંખો માં તારા સ્મરણ નો "સૂર્ય" ઉગી નીકળ્યો એક ઉદાસ સવારે ...
આંખો માં માળો બનાવી ને લાપાયેલા આંશુ ઓ "પંખી" બની ઉડી ગયા ..!!!
-- સહજ

જેવી - તેવી વાત....



ઘડી પહેલા જે "ઘર" હતું , 

હવે થી ચાર દીવાલ કહેવાશે..,

એ કઈ જેવી તેવી વાત નથી ...

"સ્મિત" બની ને જે મલકતું ,

"હાસ્ય" થઇ હચમચાવે ..,

એ કઈ જેવી તેવી વાત નથી ...

"સાદ" પાડી ને જે ગુંજતો હતો ,

અવાજ એ "પડઘો" બની ને પડકારે ..,

એ કઈ જેવી તેવી વાત નથી ...

"સથવારા" માં સમય જે…

વાદળ તો જોયા હશે સૂર્ય ને ઢાંકતા ,

પણ મારું અંધારું તો ,

તારા ચહેરા ને ઢાંકતા કેશુ ઓ થી થાય છે ...

-સહજ

બીમારી માં પથારીવશ થવું જરૂરી તો નથી ...
એક બીમારી એવી પણ છે મને " સહજ " 
કે જેમાં 'હું' લાગણીવશ થાવ છું....!!!
- સહજ